Ævintýraveröld Stórurðar

 

Ferðafélagarnir með blátt vatnið í baksýn

 

Stórurð er ein mesta náttúruperla Íslands og svo sannarlega vel þess virði að leggja á sig drjúga göngu til að skoða Stórurð og upplifa hrikaleik Dyrfjalla í návígi. Stórurð er mynduð úr risavöxnum móbergs- og þursabergsbjörgum sem fallið hafa ofan á skálarjökul sem legið hefur við Dyrfjöll og má enn sjá leifar af honum undir hömrum fjallanna. Í urðinni er einstök náttúra; sléttir grasbalar, hrikalegir grjótruðningar, steinblokkir, sumar tugir metra á hæð, blágrænar tjarnir og sérstakur gróður. Saman mynda þessi náttúrufyrirbrigði ævintýralega veröld sem lætur engan ósnortinn. 

Það er svolíið erfitt að lýsa upplifuninni. Umhverfið er stórfenglegt og um leið hrikalegt. Veðrið var heldur ekkert að skemma fyrir eins og sést á myndunum. Sól, heiðskýrt og a.m.k. 20 stiga hiti. Í svona veðri voru grænblá vötnin í Stórurð ótrúlega fögur. 

Með dyrnar í Dyrfjöllum í baksýn

Við gengum frá Njarðvík að Stórurð (frá bílastæði í miðju Vatnskarðinu) en einnig er hægt að fara ofan af Vatnsskarði, að vestan frá Héraði og einnig úr Borgarfirðinum sjálfum. Leiðin sem við völdum var ekki löng fyrir vant fólk eða 4,6 km hvor leið og ganga í Stórurðinni sjálfri að auki. Þannig að allt í allt var þetta 10,14 km sem við kláruðum með stoppum á 3 tímum og 8 mínútum (moving time 2:23). Hækkun var 531 metri en upphafði mældist í 160 metra hæð yfir sjávarmáli og hæsti punktur á leiðinni 589 metrar. Frábær undirbúningur fyrir Dyrfjallahlaupið daginn eftir.

Leiðin lá um móa og mela. Frekar aflíðandi en einni skarpri hækkun upp í skarðið þar sem sá yfir Stórurðina. Niður í dýrðina sjálfa var síðan aftur 60-80 metra lækkun á mjög stuttri vegalengd. 

Við upphaf ferðar

 

Dyrastafurinn í baksýn

 

Við dyrnar

 

Magnað að horfa yfir blágræn vötnin

 

Við leiðarlok

 

Dyrfjallahlaup 2021

 

Það var sunnudaginn 16 maí sem pósturinn kom: ”Hákon Sverrisson var að senda þér meðfylgjandi miða: 1 miði/miðar á Dyrfjallahlaup COROS 2021.07.10 11:00”. Búið var að skrá mig og reyndar okkur hlaupahjónin ásamt hlaupahjónunum Hákon og Rósu í Dyrfjallahlaupið 2021. Tilhlökkunin var mikið, Dyrfjöllin eru hreint magnaður staður. Eitthvað sem ég ólst upp við að móðir mína talaði um reglulega hvað Dyrfjöllin væru falleg séð frá Jökulsárhlíðinni.

Á toppi Brúnavíkurskarðs sáust Dyrfjöllin vel og þokan yfir firðinum niðri

 

Til að gæta allrar sanngirni þá var Dyrfjallahlaupið 2021 hvergi nálægt Dyrfjöllunum heldur um hið magnaða svæði Víkaslóðir á milli Borgarfjarðar Eystra og Loðmunarfjarðar. Á heimasíðu hreppsins segir svo:

10. júlí 2021 - HLAUPIÐ EFTIR NÝJUM LEIÐUM UM VÍKNASLÓÐIR

Ungmennafélag Borgarfjarðar varð 100 ára 2017 og hélt af því tilefni sitt fyrsta utanvegahlaup í nágrenni Dyrfjalla. Þrisvar hefur verið hlaupin mjög krefjandi leið umhverfis Dyrfjöll gegnum Stórurð og einu sinni hlaupið um Víknaslóðir. Hlaupið verður haldið í fimmta sinn nú í sumar og að þessu sinni verður boðið upp á tvær alveg nýjar hlaupaleiðir um einstaka náttúru Víknaslóða. Hlaupið er eftir gönguleiðum sem hafa notið mikilla vinsælda göngufólks síðastliðin ár. Víknaslóðir eru einstakt svæði. Ljós líparítfjöll og skriður, í bland við dökka og tignarlega basalttinda.

Þá segir einnig um hlaupið sjálft:

Vegalengd 23.4 km - Heildarhækkun: 1076m - Heildarlækkun: 1132m - Hæsti punktur: 445m.y.s - Lægsti punktur: 5m. y.sm.

Eftir hina mögnuðu ferð í Stórurð (sjá sér bloggsíðu um það) komum við aftur á tjaldsvæðið á Borgarfirði og hittum Þjóðverjana okkar með pallhýsið þar sem við stálumst í rafmagn. Hákon ræddi við þau hjónin, sem voru að hefja 7 vikna ferðalag um Ísland, og sagði allt frágengið gagnvart tjaldvörðunum með rafmagnið! Eftir matinn fór þokan að síga inn fjörðinn og hvarf Bakkagerðiskirkja næstum í þokunni en kirkjan er aðeins í nokkur hundruð metra fjarlægð frá tjaldinu okkar. Þegar við vöknuðum morgunninn eftir var ennþá þoka yfir tjaldsvæðinu og við fórum að spá – hlaupum við bara í þoku og kulda? Eftir að hafa tekið litlu rútuna inn að Þverá í innsveitum Borgarfjarðar þá má segja í stuttu máli að veðrið var hreint geggjað allan tímann eða alveg þangað til við hlupum niður af Brúnavíkurskarðinu niður í Borgarfjörðinn og ofan í þokuna.

Varla sést í kirkjuna góðu frá tjaldsvæðinu fyrir þoku

Við startið hjá brúnni

 

Hlaupið hófst klukkan 11:05 og margir hreinlega geystust af stað upp eftir veginum inn í Loðmundarfjörð. En fyrsti kílómetrinn a.m.k. var hlaupinn eftir veginum og hækkunin var nokkur. Ég furðaði mig á hversu margir voru ótrúlega vel klæddir m.v. hitann og sólina úti og auðvitað brattann. Ég fór ákaflega rólega af stað og var með öftustu mönnum lengi framan af enda sagðist Gerða alltaf hafa séð í ljósgræna bolinn skammt undan þangað til undir lokin. Af veginum beygðum við inn á gönguleið um Urðarhóla þar sem við fórum fetið á köflum. Áfram framhjá hinu fallega Urðarhólavatni og áfram að Víknaheiði (258m) og inn á grófan jeppaslóða sem liggur út í Breiðuvík að gönguskála. Leiðin eftir jappaslóðanum var að mestu leiti niður á við og því tiltölulega létt að hlaupa þótt maður þyrfti að passa sig á veginum vegna stórra steina sem þar voru. Ég var samferð stelpu á þrítugsaldri og skiptumst við á að vera með forystuna. Það sem mér þótti merkilegast að hlaupa svona með henni var hversu mikið hún másaði og blés a.m.k. á miðað við mig sem ekki kalla nú allt ömmu mína samt í þeim málum. Enda fór það svo að hún var greinilega að fara allt of hratt á miðað við hennar ástand og við fyrstu drykkjarstöð og fyrstu almennilegu brekkuna skildu leiðir og ég sá hana aldrei aftur!

Urðarhólsvatnið fallega

Horft niður í Breiðuvík

Rétt áður en fyrsta drykkjarstöðin kom óðum við yfir Stóruá í Breiðuvík þótt talað væri um göngubrú í leiðarlýsingunni. Þarna kom nokkuð mikil hækkun og ég týndi upp ala marga sem á undan mér voru. Frá Breiðuvík er hlaupið eftir gönguleið um gróið land og fallega líparítsmela ofan Kjólsvíkur að Syðra-varpi í 445m hæð. Að og frá Syðra-varpi er nokkuð bratt og erfitt að fóta sig á köflum í skriðunum og þurfti að fara ákaflega varlega. Þaðan er hlaupið ofan við Hvalvík og svo út Brúnavík niður að slysavarnaskýli. Vaða þarf Brúnavíkuránna stóð í lýsingunni en ég stiklaði nú bara þarna yfir enda áin ekki mikið vatnsfall en er hún þveruð alveg niður við sjó. Frá Brúnavík tekur við stíf brekka áleiðis að Brúnavíkurskarði (354m). Hlaupið er þennan hluta leiðarinnar eftir gamalli reiðgötu sem er góð og mikið gengin. Það var þarna sem ég áttaði mig á því að ég var í frábæru standi og hreinlega brunaði upp brekkuna og tók fram úr alveg slatti af mér mun yngri mönnum sem greinilega höfðu farið allt of geyst af stað. Ég var lengi vel samferða skólabróður mínum honum Thomasi og vini hans en þarna hreinlega stakk ég þá af og endaði 10 mínútum á undan þeim. Frá Brúnavíkurskarði liggur leiðin niður að sjó og þarna hreinlega flaug ég áfram og síðustu 400 metrana er hlaupið á malbiki að endamarki við Borgarfjarðarhöfn. Ekki stóðst það nú alveg enda var leiðin merkt niður og upp skurði á síðustu metrunum. Þeir voru það háir bakkarnir að Gerða ætlaði vart að hafa sig upp þegar þær Rósa komu að þeim.

Í markið kom ég á fullu spani ákaflega sáttur við mig og ég hefði alveg getað hlaupið lengra þegar þarna var komið. Garmin prógrammið að virka vel. Við endamarkið út við Hafnahólma tók við allof löng bið eftir fríum próteindrykk frá Unbroken fyrir endurheimt og svo ljúffengan, sérbruggaðan og áfengislausanbjór svokallaðan Dyrfjallabjór frá Múla. En ekkert vatn var í boði í markinu nema með Unbroken. Illu heilli þá kláraðist batteríið í úrinu rétt áður en ég náði toppinum á Brúnavíkurskarði og því náði ég ekki að mæla síðustu kílómetrana sem voru klárlega þeir lang hröðustu hjá mér í hlaupinu. 

Skömmu síðan mætti Hákon keyrandi með Heklu sem  hann hafði sagt að koma niður að höfn það væri bara rétt hjá! En við höfðum greinilega ekki kynnt okkur aðstæður þar sem Hafnarhólminn er nærri 5 kílómetra frá tjaldsvæðinu! Hákon sem var góðum 50 mínútum á undan mér húkkaði sér far inn á tjaldsvæði og náðí í bíl, drykki og dótturina og hitti okkur svo um það bil sem Gerða og Rósa komu samsíða í mark og fengu sömu tímaskráninguna. Hákon hljóp á 3:04:20, ég hljóp á 3:55:02 og þær Gerða og Rósa á 4:16:26.

 

Umhverfið og veðrið var sturlað

 

Horft í áttina að Syðra varpi

 

Í brekkunum ofan Kjólsvíkur

 

Þokan alltaf að gera sig líklega en náði samt aldrei að trufla

 

Leiðin lá alveg niður í fjöru áður en að Brúnavíkurskarði kom

 

Á leið niður Brúnavíkurskarðið

Við vorum frekar létt að hlaupi loknu!

Eftir að komið var aftur í þokuna á tjaldsvæðinu ákváðum við að bruna inn á Egilsstaði og fara í sund. Það tókst hjá okkur Gerðu en Hákon og Rósa urðu frá að hverfa vegna ósveigjanleika draumsins í Olajuwon treyjuni í sundlauginni. Við gistum aftur inn á Skipalæk í Fellabæ. Á sunnudeginum tókum við daginn snemma fórum á Seyðisfjörð og stoppuðum við sjónvörpin á Fjarðarheiði og sungum í húsunum mögnuðu sem kölluð eru Tvísöngur . Eftir hádegið sigldum við niður á Höfn í Hornafirði á leið okkar heim. Horfðum á úrslitaleik EM á krá og drukkum bjór. Morgunninn eftir tókum við Gerða daginn snemma enda 500 km heim og undirbúningur fyrir Veiðivötnin daginn eftir varð að hefjast sem fyrst.  Magnaðri ferð með virkilega skemmtilegum ferðafélögum var lokið.

Horft yfir Seyðisfjörð

 

Kirkjan mögnuð og Regnbogansstræti líka

 

Við sungum við Tvísöng

 

Hin magnaða altarismynd eftir Kjarval af Jesús við Álfaklett

 

Feðgar á ferð: Episode II – Leitin að vatninu helga

Við feðgarnir voru virkilega ánægðir með göngu okkar í fyrra svo við ákváðum að fara aftur núna. Ganga slatta, gista og ganga síðan annan slatta. Það var svo sem ekki langur aðdragandi frekar en í fyrra, meira spáð í veðrið heldur en annað og líka þá staðreynd að ferðin einskorðaðist við helgi núna þar sem Atli er að vinna alla virka daga.  Núna var ákveðið að fara af stað 7. ágúst og leiðin var hinn svokallaði Eyfirðingavegur.

Kort af leiðinni

 

Klárir í slaginn við Hofmannaflöt

Eyfirðingavegur liggur að fjallabaki milli Helludals í Biskupstungum að Þingvöllum. Sjálfsagt eru til aðrar skilgreiningar á endapunktum þessa vegar en hér er þetta látið gilda. Leiðin er kennd við eyfirðinga en norðlendingar sem komu suður Kjöl fóru gjarnan þennan veg á leið sinni til Suðurnesja. Þá hafa þeir rétt aðeins komið til byggða efst í Tungunum og farið þessa fjallabaksleið til Þingvalla. Leiðin er án vatnsfalla og til þess að gera lítið um mishæðir á leiðinni. Upp frá Helludal er þó nokkur brekka og eins upp Hellisskarðið milli Kálfstinda og Högnhöfða, hvorug torfær. Aðrar brekkur er varla hægt að nefna nema þá í Goðaskarði sem er vestarlega á þessari leið, milli Mjóafells innra og fremra. Hæsti hluti leiðarinnar liggur þó talsvert hátt, vel yfir 500 m. y. s. Milli Helludals og Hofmannaflatar ofan við Þingvelli eru rúmlega 40 km.

Goðaskarð og Hellisskarð eru skörð milli fjalla, hvort í sínum fjallshrygg. Hraun hefur runnið meðfram báðum fjallshryggjunum og náð að steypast niður um skörðin, Skjaldbreiðarhraun um Goðaskarð og Lambahraun um Hellisskarð.

Hér má lesa skemmtilega lýsingu á göngu eftir Eyfirðingaveg.

Við lestur ofangreindrar greinar sem og lýsingu á Ferðafélagsskálanum við Hlöðufell er alltaf verið að tala um vatnsleysi. En fyrr má nú aldeilis fyrr vera! Það má segja að ferð okkar feðga hafi í stórum dráttum verið leit að drykkjarvatn sem aldrei fannst fyrr en eftir gengna nærri 39 kílómetra Þrátt fyrir vitneskju um að vatn gæti verið af skornum skammti þá lögðum við feðgar af stað með nákvæmlega 1 lítra af vökva (4 stk x 250ml kókómjólk) ekki dropa af vatni og bjórinn gleymdist heima. Reyndar lumaði sá eldri á smá lögg af koníaki og lítilli flösku af Opal líkjör sem við heltum í okkur þegar degi hallaði. Upphaflega stóð til að fylla vatnsflöskurnar á Hofmannaflöt þegar lagt væri af stað, reiknaði nú bara með því að það væri vatn þar en allt kom fyrir ekki og við feðgar lögðum af stað vatnslausir í göngu um vatnslaust svæði – frábær byrjun.

Horft í átt að Goðaskarði

Sjálfa með Söðulhóla í baksýn!

En leiðin er mögnuð og fjallasýnin óviðjafnanleg. Veðrið var upp á sitt allra besta, ef eitthvað var, þá var frekar of  heitt heldur en hitt. Við lögðum af stað frá rétt við Hofmannaflöt klukkan 12:55 laugardaginn 7. ágúst undir Meyjarsæti skammt frá Uxahryggjarleið. Við strunsuðum yfir flötina, upp í Goðaskarð og þaðan yfir Skjaldbreiðarhraun. Eyfirðingavegur sveigir til norðurs þegar komið er úr Goðaskarði og liggur meðfram Mjóafelli nokkurn spöl áður en sveigt er út á hraunið og norður fyrir Söðulhóla og áfram norður með Tindaskaga. Þegar við nálguðumst Söðulhólana lentum við í hressilegri skúr sem betur fer stóð ákaflega stutt, en hörð var hún. Þetta var eiginlega eina vatnið sem við urðum varir við í náttúrunni á göngu okkar.Skjaldbreiður blasir við okkur næstu tímana og það er svolítið merkilegt að ganga framhjá þessu magnaða fjalli að það var alltaf eins og við værum á sama stað undir fjallinu enda fjallið ávalt á alla kanta.

Við enda Tindaskaga opnast ný sýn til austurs þar sem er Skriða, mikið fjall og er frábrugðið öðrum fjöllum í nágrenninu því það er flatt að ofan og allmikið um sig. Til suðurs sést inn Þjófahraun og Langadal.

Heimatilbúin varúð á vegi

 

Til norðurs er Skjaldbreiður og hnúkarnir Karl (sá nyrðri) og Kerling neðarlega í hlíðum hans. Klukkuskarð er skarðið milli Skjaldbreiðar og Tindaskaga. Á flatanum sunnan Kerlingar eru nokkrir skálar eða gangnamannakofar, rétt við veginn. Þangað vorum við feðgar komnir um klukkan 17. 

Rétt áður en við komum að húsunum sáum við þann fyrsta af alls 3 bílum á allri leiðinni. Við stoppuðum og kíktum á hluti og töppuðum vatni af 10 lítra brúsa á vatnsbrúsana okkar til öryggis. Við gætum þá alltént soðið vatn og fengið okkur sem við og gerðum.

Leiðin að Skriðunni liggur um nokkuð berangur en meðfram henni að norðan, þar sem leiðin liggur er vel gróið land. Hæðardrag gengur norður úr Skriðunni austarlega, Skriðuhnúkur. Vegurinn krækir norður fyrir það. Þar er hæsti hluti leiðarinnar, um 530 m. y. s. – við höfðum gengið a.m.k. 19 km þegar þarna var komið. Leiðin hafði verið upp í móti alla leið þó varla væri brekka á leiðinni. Hækkunin um 300 m. En illu heilli þá varð GPS tækið batteríslaust (frábært þegar maður lendir í því í miðri göngu – solid fararstjóri eða hitt þó heldur!).

Að Hlöðufelli voru tæplega 8 km sem við ákváðum að keyra á enda ekki til setunnar boðið vegna pallasmíða daginn eftir. Við gengum eftir mjúkum leirkenndum vegi mestan part og höfðum húsin á Hlöðuvöllum fyrir augunum mest alla leiðina eftir að við komum fyrir hornið á Skriðuhnúk. Þegar við áttum eftir um 500 metra eða svo segir Atli skyndilega: ”Hvaða hljóð var þetta?, var einhver að kalla?” ég heyrði svo sem ekkert en við stoppuðum og hlustuðum og aftur kom hljóð og Atli segir: ”Var ekki verið að kalla á hjálp?” en ég sagði nú bara að þetta hlyti að hafa verið fugl. En þegar við horfðum í áttina að húsunum sáum við fólk ganga þaðan í burtu.

Til að gera langa sögu stutta þá var þetta jú sannarlega fólk og já þau voru að kalla á hjálp. Þarna var á ferðinni fjölskylda frá Belgíu sem við seinna áttuðum okkur á að vera sjálfur  Piet Vandendriessche CEO yfir Deloitte endurskoðunarfyrirtækinu í Belgíu. Það hafði hvellsprungið á Land Cruiser fjölskyldunnar. Við aðstoðuðum þau og fengum vatn og belgískt nammi að launum!

Eftir það fengum við okkur núðlur og kaffi og tjölduðum stuttu síðar og lögðum okkur um klukkan 10 enda farið að skyggja. Nóttin var ljúf – þó við hefðum ekkert sofið sérstaklega vel – þá var lítill vindur og hlýtt. Upp úr klukkan 07 vaknaði ég og fór að huga að því að sjóða vatn í kaffið og borða morgunmat. Við vorum lagðir af stað klukkan 08.30 og viðtók 18,6 km ganga á rúmum 4 og hálfum tíma. Að mestu leyti niður á við þar sem við byrjum í tæpum 500 metrum og endum í 160 metrum skammt ofan kirkjunnar í Úthlíð í Biskupstungum.

Leiðin frá Hlöðuvöllum að Útihlíð lá fyrst um Rótarsand í gegnum Hellisskarð á milli Högnhöfða og Kálfstinda. Leiðin liggur fyrst eftir hrauni og sandi og síðan eftir bröttum vegarslóða niður Hellisskarðið og meðfram endilögum Högnhöfða að austan og sunnan. Merkilegt að sjá hvað vegarslóðin breikkar sífellt með því að annað hjólið er sett ”aðeins lengra” og úr verður margar metra breiður vegur. Rétt þegar við fórum að nálgast Brúarskörðin þá sáum við loksins fyrsta vatnið á allri okkar leið og fengum við okkur duglega enda veður með því betra sem það verður hér á Íslandi í uppsveitum sunnanland. Heiðskýrt, sól og ríflega 20 stiga hiti og logn og við vatnslausir!

Þegar þarna var komið styttist nú leiðin heldur og við hröðuðum ferð eftir veginum niður að Úthlíð. Frá bilastæðinu við Brúarskörð og niður að veginum hjá Úthlíð eru um 5 kílómetrar þannig að þetta var alveg klukkutímaferð. Þar hittum við Hlöðver svila sem sótti okkur alla leið til að halda áfram smíðum við pallinn góða í Köldukinn. Þar tóku Helga amma og Siggi (og reyndar Hreimur líka) á móti okkur með kostum og kynjum og buðu upp á bæði vöfflur með þeyttum rjóma og brauð með salati ásamt langþráðum bjór og ennþá meira af vatninu helga sem við feðgar hugsuðum um og leituðum að alla 45 kílómetrana á þessir mjög svo skemmtilegu leið um afar fáfarnar slóðir.

Kamarinn við áningarstaðinn við Kerlinguna hjá Skjaldbreiði

 

Komnir að sæluhúsi FÍ að Hlöðuvöllum

 

Fjallahringurinn til suðurs frá Hlöðuvöllum

 

Komnir í náttstað á Hlöðuvöllum. Skriða og Skriðutindar í baksýn

 

Lögðum undir okkur pallinn við skála FÍ á Hlöðuvöllum

 

Á Rótarsandi með Kálfstind í baksýn

 

Ljóð skrifað í sandinn? Nei bara afmæliskveðja til móður!

 

Á Rótarsandi var eins og steinunum væri raðað upp!

Komnir í gróðurinn suður undir Högnhöfða

 

Vegurinn breikkar og breikkar

 

Fyrsta vatnið eftir a.m.k. 39 kílómetra

 

 

Augnakonfekt í Auganu

Eftir að hafa orðið að hætta við Heklu göngu vegna þoku niður í miðjar hlíðar ákváðum við að skoða "nýjasta Instagram" fyrirbærið á landinu. Hið svokallaða Auga í Rauðufossum að Fjallabaki. Læknarnir og göngufélagarnir Tómas og Ólafur skrifuðu nýlega í Fréttablaðið um fyrirbærið (sjá hér link á greinina):

"Umhverfi Rauðauga er ekki síður magnað en augað sjálft. Úr því rennur lindá, Rauðufossakvísl, en rauðbrúnn botninn myndar skemmtilegar andstæður við ljósgrænan mosagróðurinn og svarta sandana í kring. Þetta er keðja fossa og fimm kílómetrum neðar er sá stærsti, sem heitir Rauðufossar og sést þegar ekið er inn í Landmannalaugar eftir Landmannaleið í gegnum Dómadal. Af henni liggur jeppavegur, Krakatindsleið, og eftir stutta keyrslu er við hana lítið bílastæði. Þar hefja flestir tæplega klukkustundar göngu að Rauðufossum, en síðan má halda áfram göngunni upp hlíðar vestan megin Rauðufossakvíslar alla leið að Rauðauga."

Við lögðum af stað úr Köldukinn ásamt Hákoni og Rósu og þeirra börnum. Að auki fylltum við Gerða bílinn okkar af börnum systra Gerðu. Lögðum af stað um klukkan 14 og keyrðum sem leið lá eftir Landvegi inn á Dómadalsleið og síðan keyrðum vio og keyrðum enda vissum við ekki alveg hversu langt þetta var. Veðrið versanðí með hverri mínútunni sem leið og okkur leyst ekki á blikuna. En skyndilega rofaði til og við sáum skiltið sem vísaði veginn, Krakatindsleið, og jújú það stóð heima að við vorum á réttum stað þegar við sáum helling af bílum á pínulitllu bílastæði við upphaf göngunnar. Keyrslan tók góðan hálftíma en er samt sem áður ekki nema um 25 kílómetrar en vegurinn er krappur og þröngur á köflum, svo þröngur að á einum stað þurftum við að bakka 100 metra til að hleypa einum framhjá.

Ganga sjálf var létt og löðurmannlega a.m.k. fyrir okkur fjallageiturnar. Tæplega 5 kílómetra ganga var að Auganum með um 230 metra hækkun á leiðinni. Allt í allt var þessi ganga 9,7 km sem við gengum á 2:34 (á hreyfingu 1:58). Virkilega skemmtileg ganga um algjörlega magnað svæði. Það hafði svo sem mátt vera meiri fjallasýn en það kemur bara næst. Það var ótrúlega gaman að vera þarna í kyrrðinni og sjá þokuna læðast um fjallstoppana. Dyjamosi, sá ljósgræni viðkvæmi gróður, var allsráðandi á svæðinu og ótrúlega sterkar andstæður á milli rautt, grænt, svart. 

Stígarnir á leiðinni vorum mjög fínir, Umhverfisstofunun greinilega að gera góða hluti, og stikur alla leið að Auganu. Allir voru sælir og sáttir þegar upp í bíl var komið og heimleiðin tók miklu mun skemmri tíma og vorum við komin upp í Köldukinn rétt fyrir klukkan 19 á sunnudagskvöldi.

Hluti hópsins við fyrsta stoppið - Rauðufossar í baksýn

 

Augað sjálft - uppsprettan fagra

 

H20 fjöllan með Augað í baksýn

 

Gerða, Jón og börnin; Tómas Bjarki, Sigurður Helgi, Þórey María og Helga Sigríður

 

Rándýr sjálfa af öllum hópnum!

 

Hópurinn minnir á uppröðuð augnhár við augað!

 

Vaðið í fossunum ísköldu skammt neðan við Augað!

BLÓMIN TROÐA MARVAÐANN Í KIRKJUGARÐINUM – VEIÐIVÖTN 2021

Eftir nokkuð skamman undirbúningstíma (eða frá klukkan 15 á mánudegi) var haldið í Veiðivötn rétt fyrir klukkan 10 þriðjudaginn 13. Júlí 2021.  10-15 mínútum of seint samkvæmt Móður sem sat eins og þrumuský fyrstu kílómetrana út úr bænum. Töfin kom ekki til af góðu en var algerlega nauðsynleg – það þurfti að laga kaffi til að taka með í ferðina. Það var kaffilaust í Brasilíu-borg eins og segir í kvæðinu. Kaffið komið í bílinn og dunkurinn í skúffunni tómur, ekki búið að opna Nettó og því biðum við eftir að móðir fór með Tómas fyrst í kó-vid test vegna Evrópuleiks á fimmtudag og keyrði síðan kappann í vinnuna auk þess að koma við í bakaríinu. 

“Þið hefðuð nú alveg getað farið til Arnar og fengið lánað kaffi,” sagði móðir en allt leystist þetta enda bara allt í lagi að vera síðust svona einu sinni! En það var eins gott að við hlóðum bílinn um morgunninn áður en móðir lagði af stað! Að þessu sinni vorum við bara þrjú frá H20 sem fóru í Vötnin. Dr. Helga komst ekki frá vegna anna í einni, ef ekki tveimur af sínum þremur vinnum þetta sumarið. Örverpið #55 komst ekki að þessu sinni vegna anna við knattspyrnuiðkun.

En eftir þetta hökt í startinu en samt með fullan kaffibrúsa lá leiðin á Selfoss þar sem bætt var nokkrum lítrum á bílinn og áfram brunað enda enginn ástæða til að stoppa lengur á Selfossi enda Gallery Ozone lokað!

Rétt rúmlega 11 hittum við ferðafélagana Ömmu og Afa  auk Ella í Skarði hvar lögð voru blóm á leiði foreldra bæði Helgu ömmu og Ella. Það var greinilega búið að vera töluverður þurrkur í Landssveitinni og ekki veitti af því að vökva afskornu blómin vel. “Er ég búinn að vökva nóg,” spurði Helga amma Ella! “Já, ég held að blómin troði marvarðann í vatninu, “ sagði Elli blátt áfram – hnyttinn að vanda.  Eftir að fara farið á klósettið í safnaðarheimilinu héldum við að næsta stoppistað, Fossabrekkur, við Ytri–Rangá, skammt ofan við af­rétt­ar­girð­ing­una. Fossabrekkur eru gróð­ur­sæl vin í vikurauðn­inni.

Þarna bættist fjórði bíllinn hópinn Eyþór svili í félagsskap þeirra Helgu Sigríðar og Þórey Maríu. Eftir frekar stutt stopp við Fossabrekkur héldum við beint inní Vötnin góðu og vorum komin rétt fyrir um klukkan 13 til Veiðivarðanna góðu í Varðbergi. Bryndísar, Rúnars og Birgittu auk Hlyns Snæs, Kristins og Jakobs Snæs. Sjá hér skemmtilegt viðtal við Bryndísi m.a. um upphaf veiðivörslu þeirra hjóna fyrir 35 árum. Einnig birti hinn rómaði þáttur Sumarlandinn umfjöllun um Veiðvötnin sem sjá má hér.

Þegar komið var í Bjalla var klukkan bara rétt um 13:30 og ættmóðirin skellti í sig fyrsta bjórnum enda löngu komið hádegi. H20 fjölskyldan ruslaði dótinu inn, klæddi sig og græjaði stangir. Við eiginlega skyldum hina eftir í reyk enda vorum við farin af stað vel fyrir klukkan 14 (athugið formlegur veiðitími okkar hefst klukkan 15). Að sjálfsögðu var haldið suður.

Klukkan 14:12 var færið hjá Atla komið út í Ónýtavatn og klukkan 14:14 var fyrsti fiskurinn kominn á land! Það var á í fyrsta kasti hjá okkur öllum og risi ferðarinnar koma á land hjá Föður stuttu síðar. Klukkan 14:35 var Elías komin með fisk í fyrsta kasti og strax fengu bæði Móðir og Atli sinn annan fisk. Eftir þetta hægðist á. Veðrið var með mestu ágætum: Skýjað, gjóla og 11-12 gráðu hiti. Eftir þetta skot hægði á og við brenndum áfram suður. Arnarpollur 1535 (ekkert), Ónefndavatn 16:04 (ekkert), Breiðavatn 16:30 (ekkert). 

Klassísk mynd úr Veiðivötnum - 2 að veiða og einn með letingja!

Í Litla Skálavatni urðum við loksins aftur vör þar sem Atli raðaði þeim á land. Upp úr klukkan 1830 var brunað heim í Bjalla til að fá okkur að borða. Sama og áður nema með smá tvisti. Hangikjöt, uppstúf og kartöflusalat og hamborgarhryggur að auki. Ella leist ekkert á að breyta til en bætti síðan við að hann væri nú ekkert mikið fyrir hangikjöt! Meistari Elías engum líkur. Eftir matinn var brunað norður. Fyrst í Stóra Fossvatn (19:42) þar sem Atli náði einum og síðan í Litlasjó klukkan 20:40 (ekkert). Þá var haldið í Grænavatn klukkan 21:35 og til 23:55! Þar náði Atli þremur og jón einum. Þreytt og sæl héldum við heim í skála þar sem bara afi var sofnaður. Helga amma sagði það allt í lagi að við töluðum saman – afi tók bara heyrnartækið úr sambandi og þá sefur hann bara!

Nokkrir góðir urriðar

Fyrir allar aldir morgunninn eftir eða um klukkan 06:45 var ræs og við mætt á Langavatns eyrina klukkan 07:16. Það þurfti að þessu sinni ekki að bíða eftir okkur Atla heldur móður sjálfri! En Þarna náðum við í nokkrar bleikur alveg fínar. 4 stykki sem vógu 5,7 pund. 2 tímum síðar héldum við áfram suður á bóginn. 09:30 Skálvatn (ekkert), Ónýtavatn 11-13 (ekkert) en Snjóaldan skilaði sínu. 13 fiskar á land 10,5 pund. Þeir hefðu mátt vera stærri svo við héldum áfram og nældum okkur í 2 fínar bleikjur í Breiðavatni. Eftir þetta hélt ég heim með Eyþóri í pulsurnar á meðan móðir og Atli kræktu í 2 stykki í straumnum í Snjóöldunni.

Eftir matinn keyrðum við alla leið í Stóra Hraunsvatn. Hefðum nú betur getað sparað þann akstur því við höfðum hvorki erindi né erfiði þar 1925-1950  (ekkert). En það vakti athygli okkar hvað lítið vatn var í vötnunum almennt en sérstaklega Hraunsvötnin. Þá var haldið áfram Litli sjór (ekkert), Grænavatn (ekkert) enda þar í miklu roki og rigningu. Stóra skálavatn (ekkert). Það var ekki fyrr en í Litla skálavatni sem við duttum á torfu frá klukkan 22:30 til 23:40 og komu alls 12 fiskar á land sem vógu 11,1 pund (sá stærsti 1,6pund) en merkilegt var að þeir tóku alveg upp við bakkann góða – svo við í raun rétt köstuðum á og urðum nánast vör í hverju kasti. Síðan var siglt heim enda allir frekar þreyttir og veðraðir eftir daginn. Þá brá svo við að bæði Elli og Siggi voru sofnaðir og aðrir komnir í koju en Atli og ættmóðirin drifu sig á aðgerðarborðið.

Hann var tæpur þessi hjá móður - öngull í maga!

Þriðji dagurinn rann upp og við vorum mætt á bakkann í Litla skálavatni klukkan 07:10. Aftur duttum við í veislu og að þessu sinni náðum við 6stykkjum sem vógu 5pund. Klukkan 0830 héldum við í Breiðavatn þar sem engar heimtur voru og síðan í Ónefndavatn þar sem Gerða og Atli kræktu í væna fiska. Gerða landið 3punda virkilega flottum fiski. Rétt fyrir 11 brunuðum við til að taka saman enda átti Atli að vera mættur í vinnu klukkan 15 og því ekki seinna vænna að taka saman. Við Atli ákváðum að létta ömmu lífið og gera sjálfir að morgunfiskunum. “Hvar eru Jón og Atli?” spurði amma. Þeir eru að gera að sagði Gerða og stuttu síðar koma sú gamla stormandi niður á aðgerðarborðið og tók við stjórninni.

Samantekin tók stuttan tíma, veiðiskýrslan eins og að drekka vatn enda skráningar með afbrigðum góðar. Við vorum lögð af stað í bæinn rétt rúmlega 12 og komum um um klukkan 14:25. Eitt merkilegt sáum við á leiðinni – rétt eftir seinni kvíslina sáum við lítinn ref skottast yfir veginn. Gaman að því.

Takk fyrir okkur – sjáumst að ári.

 

Hér má sjá samantektina skv Föður - allir á blaði!

Og til skemmtunar hvernig var síðan veiðin á meðan Köldukinnargengið var á svæðinu?

Samkvæmt heimasíðunni kom vikan svona út:

Ágæt veiði var í 4. veiðivikunni, 2459 fiskar komu á land. Þetta er svipuð veiði í 4. viku og undanfarin ár. Í síðustu viku veiddust fleiri urriðar (1341) en bleikjur (1118). Flestir urriðar veiddust í Litlasjó, 560 en mesta bleikjuveiðin var í Snjóölduvatni (564).
Stærsti fiskur sumarsins er 13,6 pd urriði úr Ónýtavatni.

Það er ekki úr vegi að skoða hvernig svæðið lítur út og til einföldunar þá liggur svæðið norður/suður og er um 5km breitt og 20 km langt. H20 liðið stundar suðurvötnin mest en höfum þó verið að færa okkur norðar í bæði Grænavatn á Síldarplanið við Stóra Fossvatn og í Litlasjó.

 

 

Eldstöðin í Geldingadal öðru sinni

Eftir fyrri ferð okkar Gerðu strax á þriðja degi gossins í Geldingadal ákváðum við Gerða að við þyrftum að fara aftur og sjá gosið í ljósaskiptunum og myrkrinu. Skemmst frá því að segja þá skelltum við okkur í þá ferð á Skírdag eftir að hafa áður gengið 24 kílómetra úr Reykjanesvita að Þorbirni með örlitlu stoppi við að sækja annan bílinn að Reykjanesvita og vöflukaffi hjá mömmu Rósu.

Á leiðar okkar yfir hrunbreiður Eldvarpa beggja megin var ferðin skipulögð. Krakkarnir Helga Katrín, Tómas Bjarki, Óskar (í annað sinn), Sverrir (í þriðja sinn) auk Steinars (í annað sinn) og Maríu kærustu hans mættu í vöfflukaffið og haldið var af stað 17:45 rétt fyrir lokun á veginum inn að Nátthagakrika. Okkur var lóðsað á efsta bílastæðið næst gönguleiðinni. Þurftum reyndar að keyra nærri því niður að Ísólfsskála og aftur uppeftir eftir malarvegi en það var vel þess virði þegar við sáum fólkið á bakaleiðinni um kvöldið, gangandi eftir þjóðveginum niður að stæði 3 sem var við Ísólfsskála. Skipulagið á svæðinu var feykilega gott og það má segja að við vorum með þeim allra síðustu til að koma inn á bílastæðin þar sem veginum er lokað um klukkan 18 í Grindavík.

Við lögum af stað frá bílnum nánast á slaginu klukkan sex. Dóluðum okkur meðfram Borgarfjallinu og upp brekkurnar og upp á Fagradalsfjall. Það var magnað að sjá þegar útsýnið ofan af fagradalsfjalli opnaðist hvað allt var breytt frá því að við vorum þarna á ferð rúmlega 10 dögum áður. Í stað þess að sjá í gosið sjálft sáum við núna bara keilulagaðan tind með reyk á bakvið sig og dalurinn sem við áður höfðum gengið eftir var algjörlega orðinn fullur af hrauni.

 

 Hraunbreiðurnar fylla orðið allan dalinn!

Við göngum rólega eftir sólarganginum vinstramegin við eldstöðina og alla leið fyrir á hæðirnar austan við eldstöðina. Við komumst reyndar ekki lengra þar sem björgunarsveitir með gasmæla stöðvuðu alla vegna hættu á gaseitrun ef lengra væri farið. Þarna sátum við lengi og biðum eftir því að rökkrið skriði inn. Minnti um tíma á útihátíð nema það vantaði einhvern með gítar!

Fjölskyldumynd með dýrðina í baksýn

 

En sjónarspilið var algjörlega magnað eftir því sem dimmara varð. Ég hefði ekki viljað missa af þessari sjón. Þegar klukkan var að verða níu um kvöldið fórum við að ganga til baka og þegar við vorum kominn til baka yfir erfiðasta hjallann meðfram dalnum má segja að það hafi veirð orðið svartamyrkur. En allt gekk vel og við vorum kominn í bílinn 22:35 og heim um klukkan 23.30 með smá viðkomu í búð.

Heildarvegalengd var tæpir 12 kílómetrar sem er svolítið annað en þeir rúmu 18 sem það tók okkur að ganga síðast en þá þurftum við að ganga alla leið frá móður Rósu í einu af úthverfum Grindavíkur.

 

 

Reykjanesviti að Þorbirni (Þorbjarnarfelli)

Ég hef lengið gengið með það í maganum að feta í fótspor Steingríms Joð Sigfússonar og ganga yfir Ísland í nokkrum áföngum. Loksins náði ég að plata einhvern með mér í það minnsta fyrsta legginn af svona ca 32 leggjum og 24 kílómetra af alls 786 eða um 3% leiðarinnar! Fórnarlömbin, ef fórnarlömb skyldi kalla þar sem þau komu fullkomlega sjálfviljug í ferðina, voru Gerða og göngufélagarnir Rósa og Hákon. Við ákváðum að ganga eftir stikaðri leið sem heitir Reykjavegurinn. Reykjavegurinn liggur frá Reykjanestá á Þingvelli. Fyrsti dagurinn er að mestu gegnum sand og hraun. Leiðin er stikuð en á köflum svolítið ruglingsleg þá sérstaklega í upphafi.

 

Upphafsmyndin fína. Nú var enginn bílstjóri þannig að sjálfa var málið

Skírdagur byrjaði ekkert sérstaklega. Alskýjað og smávegis úrkoma en þegar á leið morgunninn kom þetta fína gönguveður. Við hittumst á bílaplaninu við Þorbjörn. Skildum annan bílinn þar eftir og ókum að Reykjanesvita með smá stoppum við bæði Brimketil og Gunnuhver. Eftir smá akstur fram og tilbaka á bílaplönunum við Reykjanesvita og niðurstaðan varð það neðra nálægt styttunni af Geirfuglinum við Valahnúk. Veðrið lék við okkur allan tíma. Hiti var um 4 stig, við höfðum vindinn í bakið nær alla leið, engin úrkoma en engin sól heldur. Fullkomið gönguveður.

Eins og áður sagði ákváðum við að fylgja Reykjaveginum svokallaða. Árið 1995 var ákveðið að stika gönguleið um Reykjanes og reisa skála við hana. Gönguleiðin hlaut nafnið Reykjavegur. Leiðin var stikuð sumarið 1996 og ætlunin var að fá afnot af skálum sem nú þegar eru við leiðina, t.d. í Bláfjöllum og á Hengilssvæðinu. Á vefsíðu áhugafólks um Reykjanesskagann, ferlir.is má lesa nánar um Reykjaveginn. 

Magnaðar bergmyndanir í Stampahrauni

Frá Valahnúk er ströndinni fylgt norður á Önglabrjótsnef og áfram norður Stampahraun og yfir gossprunguna sem Stamparnir eru á og hraunið tekur nafn sitt af. Frá Kistubergi er ströndinni fylgt norður í Stóru-Sandvík. Frá tjörninni í Stóru-Sandvík ákváðum við að taka smá krók upp að Brúnni milli heimsálfa og gengum nokkur hundruð metra eftir malbikinu. Þar komst Gerða loks til Ameríku á þessu ári!

Á brúnni milli heimsálfa - Ameríkumegin!

Skemmtileg hjörtu á gangstígnum frá bílastæðinu upp að brúnni.

Áfram héldum við beint yfir hraunið þangað til við römbuðum á Prestastíg (Hafnarleið) sem er gömul leið á milli Húsatófta í Grindavík og Kalmannstjarnar. Þessi leið er greinileg og vel vörðuð. Henni er fylgt sunnan Sandfellshæðar með jaðri Eldvarpahrauns á kafla en síðan inn í hraunið hjá Rauðhól. Prestastígurinn liggur þaðan til suðurs niður að Húsatóftum en Reykjavegurinn beygir hins vegar norður með Eldvarpasprungunni að austan, að borholu Hitaveitu Suðurnesja sem þar er. 

Nánast eins og ganga á steyptum stíg!

Frá Eldvörpum liggur leiðin austur yfir Sundvörðuhraun. Fljótlega er farið yfir Árnastíg, sem er vörðuð leið á milli Húsatófta í Grindavík og Njarðvíkurfitja. Þegar komið er nokkuð austur í hraunið er farið inn á Skipstíg, sem liggur í átt til Grindavíkur, undir Lágafell suðvestan við Þorbjarnarfell og áfram meðfram fjallinu norðanmegin og að bílnum við skógræktina austan megin fjallsins.

Gjár sem gliðnuðu í nýlegum jarðskjálftum vestan við Þorbjörn

Það var magnað að ganga norðan gönguslóðann norðan megin við Þorbjarnarfell því mikið grjóthrun hafði orðið í fjallinu við jarðskjálftana fyrr á árinu. Á nokkrum stöðum þurftum við hreinlega að krækja fyrir björg til að halda leið okkar áfram.

Magnað sjónarspil meðfram allir norðurhlíðinni

Þegar loksins var komið í bílinn eftir 24 kílómetra og 5,5 tíma göngu ákváðum við að skipta liði. Stelpurnar voru keyrðar heim til móður Rósu til að baka vöfflur á meðan við Hákon brunuðum vestur í Reykjanesvita til að sækja hin bílinn sem þar beið einn og yfirgefinn á bílastæðinu. Við Hákon komu í hús rúmlega 20 mínútur yfir fimm og rétt náðum að skófla í okkur vöfflu og kaffibolla áður en haldið var í göngu á Eldstöðvarnar með krökkunum. Við urðum að vera komin á bílastæðin áður en lokað var klukkan 18. Þá sögu má sjá í næstu færslu.

Það er ótrúlegt til þess að hugsa að við mættum ekki nokkrum einasta manni á þessari rúmlega 5 tíma göngu okkur og komum við þá á 3 velþekkta ferðamannastaði á Reykjanesi. Gosið seiðir þá fáu ferðamenn sem hingað eiga leið mun frekar en hverir og löngu dauðar eldstöðvar.

 

 

 

 

 

Gosið í Geldingadal

Sunnudaginn 21. mars ákváðum við hjónin að áeggjan Rósu að ganga að gosinu í Geldingadal. Gosið hófst um klukkan 21.30 föstudaginn 19 mars. Rósa sendi á Gerðu að í stað þess að fara á Esjuna á sunnudagsmorgun þá myndum við storma að gosinu eftir vinnu hjá Hákoni.

Lagt var af stað upp úr klukkan 12 á hádegi á 2 bílum og með í för voru Magga Lukka og strákarnir 3 úr Flesjukórnum þeir Steinar, Óskar og Sverrir. Eftir smá pælingar varðandi leiðarval var ákveðið að ganga heiman frá æskuheimili Rósu við, íbúðarhúsið Hof 2 við Þórkötlustaðaveg, eftir Suðurstrandarvegi og að gosstöðvunum. Leiðin hófst klukkan 13:15 og var töluverð spenna í mannskapnum.

 

Magga Lukka, Hákon, Jón, Óskar, Steinar, Sverrir, Gerða, Rósa

Fyrsta kílómetrann þræddum við hverfið austan við Grindavík, kallað Þórkötlustaðahverfið, inná Suðustrandarveg, framhjá eyðibænum Hrauni (þar sem lokunin á Suðurstrandarvegi er). Það var lá leiðin næstu 5 kílómetrana eftir malbikinu á Suðurstrandarvegi. Vindur var í bakið og sóttist okkur leiðin vel upp brekkuna framhjá Festarfjalli. Þaðan var farið niður töluverða lækkun hinu megin og beygt út af veginum og inn á Borgarhraunið við Nátthagakrika. Við stórhól, innst í krikanum var beygt upp nokkuð brattar moldarbrekkur og upp á Fagradalsfjall. Eftir stutt labb á brún Fagradalsfjalls blasti dýrðin við þegar horft var ofan í Geldingadal.

Rósa að mynda okkur hjónin efst í Geldingadal

Þegar þangað var komið vorum við búin að vera um 1:40 mínútur á ferðinni og ganga tæpa 7 kílómetra. Heildarvegalengdin að gosstöðvunum sjálfum er síðan tæpir 9 kílómetrar. Það er sannarlega orð að sönnu að sjón er sögu ríkari. Það er ótrúlegt að vera í svona miklu návígi við náttúruöflin, finna hitann frá hrauninu og horfa á hraunið vella upp úr gígnum og hlusta á drunurnar.  Við stoppuðum í brekkunni í hlíðum Borgarfjalls og horfðum yfir gosstöðvarnar og minnti þetta svolítið á að sitja í Herjólfsdalnum, vantaði bara Ingó með gítarinn! Við sátum og borðuðum nestið og fylgdumst með öllu sem fyrir augu og eyru bar.

Mjög mikið var af útlendingum á svæðinu, giskuðum á að það væri svona 60/40 útlendingum í vil. Síðan var stöðugur ómur af þyrlufluginu og drónunum allt í kring. Flestir virkuðu nú bara í góðu standi þegar þarna var komið. Eftir um klukkutíma dvöl á svæðinu var stormað til baka, að mestu á móti vindi. Þeir fyrstu voru komnir að bílum um klukkan 17:40 og tók heildarferðin 4 tíma og 19 mínútur og gengnir voru 18,3 km með 295 metra hækkun.

 

Ársuppgjör 2020

Það var margt brallað árið 2020 þrátt fyrir að kóvíd krísan takamarkaði ferðalög. En við hjónin náðum nú samt að fara í tvær hlaupaferðir og fjölmargar gönguferðir á árinu. Mest af þessum ferðum eru skráðar í gegnum úrið góða (Garmin forerunner) en þó ekki allar. En  heildar niðurstaðan fyrir árið 2020 lítur svona út.

 

 

Myndin segir til um heildarvegalegndir í kílómetrum á mánuði árið 2020. Að meðaltali ferðaðist ég fyrir eigin orku að meðaltali 436 kílómetra á ári. Langmest eða 316 km var á hjóli, 74 km hlaupandi og 46 km í fjallgöngu eða lengri gönguferðum.

60 ferðir voru farnir á Esjuna á árinu. Þá gengum við Gerða með göngufélögum okkar áleiðis á Hengilinn í apríl sem og 25 km leið frá Sleggjubeinsskarði að Úlfljótsvatni. Í maí fórum við Selvogsgötuna frá Grindaskörðum að Strandarkirkju. Í júní voru það Móskarðahnjúkar í Esju og Reykjadalurinn. Í júlí fórum við Fimmvörðuháls fram og til baka ásamt því að við Atli Þórður fórum í feðgaferð frá Móskarðahnjúkum, yfir Svínaskarð um kjós og Hvalfjörð, yfir Síldarmannagötur og enduðum við Skorradalsvatn. Rúmlega 40 km á 2 dögum með gistingu í tjaldi. Í október fórum við síðan Leggjarbrjót sem allt í allt er um 17 km. Í desember gengum við GSM og Anton hina svokölluðu vitagöngu frá Skarfavita í Sundahöfn að Gróttuvita alls um 20 km leiða meðfram strandlengju Reykjavíkur.

Í hlaupum ber helst að nefna 2 hlaup norður í landi. Það fyrra kallast Þorvaldsdalsskokkið og er rúmir 23 km eftir kindagötum í gegnum Þorvaldsdal. Seinna langa hlaupið var síðan hið 17 km langa Fjögurra skóga hlaup í Fnjóskadal. 

 

 

Vitagangan á aðventu 2020

Þar sem ekki var hægt að fara í hina árlegu aðventuferð okkar félaganna GSM og Antons ákvað GSM með aðstoð GSM Events að bjóða upp á 5 stjörnu ferð á milli helstu vita höfuðborgarsvæðsins.

Lagt var af stað frá söluskúr Viðeyjarferjunnar við Skarfabryggju í Sundahöfn. Þar var fyrsti vitinn í göngunni. Á heimasíðu Faxaflóahafna segir í frétt 12. september 2013: 

"Nýr viti hefur verið reistur á endanum á Skarfagarði í Sundahöfn.  Skarfagarður og aðliggjandi svæði hefur verið að taka breytingum m.a. með opnun á aðgengis að sandströnd við Skarfaklett. Þá verður gönguleið fram á enda Skarfagarðs malbikuð á næstu dögum.

Nýi vitinn er smíðaður af járnsmiðum Faxaflóahafna sf eftir sömu teikningu og innsiglingavitarnir, sem eru í Gömlu höfninni og hafa verið frá opnun þeirrar hafnar.  Vitarnir í Gömlu höfninni voru reyndar endurnýjaðir árið 1993, en þeir voru einnig smíðaðir af járnsmiðum fyrirtækisins."

Skarfaklettur sem vitinn og svæðið allt er kennt við var sker á Viðeyjarsundi, um 400 metra norðvestan við Köllunarklett (sem gnæfir yfir Sundahöfn rétt við Klepp). Vegna landfyllinga við Sundahöfn er kletturinn núna landfastur.

Við upphaf ferðar við fyrsta vitann

Eftir stopp við Vitann þar sem skálað var í jólabjór Svilabrugghússins Köldukinnar, hinum magnaða Jólareyk Ölvisholts klón var haldið meðfram sjónum yfir að Laugarnesi og áfram að vita númer 2 beint á móti Höfða. Þar tók á móti okkur Guðmundur Pálsson framkvæmdastjóri Pipars og færði okkur Tuborg jólabjór í flösku. Tekið var lagið, Brennið þið vitar, og ljóst að það var ekkert endilega til útflutnings. 

Þann 21. júní 2019 var þessi nýi viti við Sæbrautina tekin í notkun. Ekki hefur verið reistur nýr viti á Íslandi í yfir 30 ár. Vitinn við Sæbrautina er sagður mikilvægt öryggistæki fyrir sjófarendur en er einnig útsýnispallur og áningarstaður á gönguleið meðfram Sæbrautinni.

Vitinn leysir af innsiglingarvitann sem verið hefur í turni Sjómannaskólans frá árinu 1945. Hann þjónaði hlutverki sínu þar til háhýsin við Borgartún og Hátún fóru að skyggja á geisla vitans. Innsiglingarvitarnir frá 1913-1917 í Gömlu höfninni voru notaðir sem fyrirmynd við hönnun Yrki Arkitekta á vitanum við Sæbraut.

Guðmundur Páls mætti með söngvatn fyrir okkur

Áfram var haldið, enda bíða náttúruöflin flóð og fjara ekki eftir okkur, og halda verður vel á spöðunum eigi áætlunin að haldast. Næst var gengið að innsiglingarvitunum við Gömlu höfnina. Fyrst að þeim græna fyrir aftan Hörpuna og síðan sá rauði á bakvið Brim við Norðurgarð. Á leið okkar í gegnum miðbæinn blöstu barirnir við og þá spurði Anton hvort við ættum ekki að stoppa og fá okkur snaps. GSM brást hratt við og sagði, rólegur félagi, allt hefur sinn tíma! Enda voru það orð að sönnu, eftir heimsóknina út norðurgarðinn og að 4 vitanum, komum við norðan við Brim og mættum þar "catering-bílnum" fullum af veitingum. Þar var á ferðinni Hrund dóttir GSM með Jólabjór, jólaákavíti og volgar tartalettur með hangikjöti. Alveg magnað!

Við vitana við gömlu höfnina - sá græni í baksýn

Við græna vitann á Norðurgarði - miðbærinn í baksýn

 

Bjór, ákavíti og tartalettur við Brim

Áfram var haldið inn á milli húsanna úti á Örfirisey þar sem GSM sagði sögur. Þegar leiðin tók að sveigja í átt að Seltjarnarnesinu fór vindurinn og myrkrið að færast í aukana. En áfram var haldið og þegar nálgast tók Gróttuvita var ljóst að við höfðum orðið að lúta í lægra haldi fyrir náttúruöflunum, ekki var fært á þurrum fótum lengur út í Gróttu.

Næsta stopp átti að vera við heita fótabaðspottinn neðan við hákarlaskúrinn. Fótbaðspotturinn er hugarfóstur og hönnun Ólafar Nordal, þeirrar sömu og skapaði Þúfuna hið magnaða listaverk við Norðurgarð. Í stað þess að á í rokinu við hákarlaskúrinn sátum við í skjólinu við borholu SN12. Þangað mætti "catering-bíllinn" með nýjar veitingar. Núna voru 3 gerðir af snittum á boðstólunum ásamt hákarli (sem reyndar bara Anton fékk sér af), jólabjór og meira snafs - sem einhverjir fengu sér af. 

Hákarlaskúrinn er fallegur í myrkrinu

Áfram gengum við niður í fjöruna þar sem við sáum glitta í Gróttuvita í fjarska. Hér sagði GSM okkur söguna af Alberti síðasta vitaverðinum í Gróttu. Þegar í fjöruna var komið sáum við mann paufast með lugt í fjörunni og varð okkur ekki um sel og varð að orði að hér væri kominn Albert vitavörður! Ekki var það nú alveg heldur Hlynur sonur GSM klæddur upp í sjógalla, með sjóhatt og forláta lugt. Allt lagt í þessa 5 stjörnu ferð.

Um Gróttuvita segir á vefsíðunni Sjóminjar Íslands: 

Fyrst var byggður viti í Gróttu árið 1897 að fyrirsögn starfsmanna dönsku vitastofnunarinnar. Núverandi viti var reistur hálfri öld síðar, árið 1947, sívalur kónískur turn úr steinsteypu með ensku ljóshúsi, 24 m að hæð, hannaður af Axel Sveinssyni verkfræðingi. Vitavörður var búsettur í Gróttu frá 1897 til 1970. Vitaverðirnir voru aðeins tveir, Þorvarður Einarsson og Albert sonur hans.

Hlynur í fullum skrúða!

Eftir þessa uppákomu gengum við eftir gamla veginum að Nesstofu við Seltjörn sem byggð var á árunum 1761-1767 sem embættisbústaður landlæknis og eitt af elstu steinhúsum landsins. Eftir að hafa kíkt á læknisjurtagarðinn drifum við okkur á Nesbalann. Þar var tekið á móti okkur með kostum og kynjum. Fyrst fórum við í pottinn og síðan bauð Hlynur upp á purusteik með öllu tilheyrandi. Frábær ferð með GSM Event. Megi slíkar ferðir verða fleiri!

Hér má sjá leiðina sem gengin var á rúmum 4 tímum.