Við Eyþór svili skráðum okkur í Meira bröltið aftur þetta haustið, eftir að hafa pásað á vormisseri 2024, sem mögulega leiddi til þess að það féll niður! Hver segir að við séum ekki ómissandi.

21. september laugardagur Hlöðufell

Ferðin hófst við Hlégarð þar sem skipt var í bíla og fórum við Eyþór á Súkkunni með bræðrunum. Brunað var yfir Mosfellsheiði yfir á Þingvelli og þaðan inn á Uxahryggjaleið. Áfram alla leið þangað til komið var norður fyrir Skjaldbreið og inn á F338, Skjaldbreiðarveg.

F338 er línuvegur sem liggur undir og meðfram Sultartangalínu 1 og 3 sem liggja frá Sultartangavirkjun að iðnaðarsvæðinu á Grundartanga. Sultartangalína 3 (sú hærri) var lögð á árunum 2003-2005 og samanstendur af 21-40 metra háum V-möstrum sem reist eru á 350 metra fresti í um 50 m fjarlægð frá Sultartangalínu 1. (upplýsingar frá Skipulagsstofnun)

Eftir að hafa hossast um 30 km eftir F338 sveigðum við niður með Þórólfsfelli og þaðan vestur fyrir Hlöðufell að skála Ferðafélags Íslands. Eftir stutt stopp örkuðum við af stað beint upp af skálanum vinstra megin við gilið. Þetta var allt frekar óárennilegt að sjá neðan frá en ekki eins mikið mál þegar í var komið.

Þegar upp á stallinn var komið eftir tæplega klukkutíma gang vorum við í þoku og frekar dimmt yfir og áttum eftir rúmlega hálftíma gang að toppinum og þar gat að líta afar sérkennilegt fyrirbæri svo ekki sé meira sagt. Þegar við nálguðumst toppinn fórum við að sjá í stöðumæli og reyndar meira að segja tvöfaldan og var afar vel búið að honum svo hann stóð alveg beinn þrátt fyrir að veðrið þarna uppi sé örugglega ekki alltaf upp á sitt besta.

En gaman væri að vita söguna á bakvið stöðumælinn þarna á toppi Stöðufells eins og Sævar vinnufélagi minn sagði þegar hann spurði hvort ég hefði ekki ruglast og gengið á Stöðufell en ekki Hlöðufell.

Leiðin niður gekk eins og í sögu, við fórum frekar hægt niður skriðurnar enda hætta á grjóthruni. Þegar niður var komið var ákveðið að fara styttri leiðina í vegalengd a.m.k. og fara niður hjá Miðdalsfjalli sem var ákaflega skemmtileg leið en alls ekki á færi allra bíla en Súkkan sigldi þetta eins og ekkert væri þótt hún hafi rekist uppundir nokkrum sinnum enda bíllinn að eindæmum rasssíður með okkur Eyþór svila í baksætinu. Enda fór það svo að ég fór til Olla í Land Cruiserinn rétt áður en verstu brekkurnar voru framundan.

Hópurinn á toppi Hlöðufells með stöðumælinn á milli.

Summitbag gaf þessa skemmtilegu mynd af leiðinni.

5. október laugardagur Skarðsheiðarhringur - Súlárdalshringur

Á toppi Skarðsheiðar með Heiðarhorn í baksýn.

2. nóvember laugardagur Hrútaborg á Mýrum staðfest

Á fimmtudeginum á undan var ferðin blásin af vegna veðurs en ákveðið samt að taka lokstöðuna á föstudeginum. Og viti menn veðurspáin hafði gjörbreyst og heldur betur fært og eins gott að við slepptum ekki þessum geggjað veðurglugga (eins og sjá má á myndunum). Við vorum 9 sem lögðum í hann á tveimur bílum frá Mosfellsbænum. Ferðin tók rúmlega 1:30 með stoppi í Olís.

Það var skemmtilegt að keyra Mýrarnar við sólarupprásina og horfa á skjannahvít fjöllin í kring. Keyrðum inn ísilagðan Hnappadal og lögðum bílnum rétt norðan við Haffjarará. Lögðum af stað kl 09:50 og gengum við upp Hrútadalinn í talsverðum gróðri og var mjúkt undir fæti lengst af þótt snjórinn væri töluverður. Þegar upp á hrygginn sunnan við Hrútaborgina sjálfa er komið var útsýnið í allar áttir slíkt að við urðum nánast orðlaus.

Áfram gengum við austan megin borgarinnar sjálfrar og þaðan áfram upp gil alla leið á toppinn og vorum við komin þangað skömmu fyrir klukkan 13. Það var magnað og mikið sjónarspil að horfa í allar áttir og sjá svo gott sem augað eygði. Tröllakirkja og Fögruhlíðarhnjúkur blöstu við í suðri og líta afar freistandi út fyrir fjallafólk. Ef matarstopp á topnnum í logni drifum við okkur af stað og gengum eftir Steinahlíðinni áleiðis að Fögruhlíðarhnjúki, hvar við skröltum upp við efst klettavegginn og síðan niður hinu megin og áfram niður Kolbeinsstaðafjallið að bílunum.

Afar skemmtileg ferð í algjörlega geggjuðu veðri þar sem allt tókst vel.

Hópurinn með glæsilega Hrútaborgina í baksýn

30. nóvember laugardagur Gengið hring um Eyjadal (upp á Trönu og Móskarðahnjúka)

Kjördagur rann upp bjartur og fagur en við fundum að það var vindur í kortunum á leið okkar yfir Mosfellsheiði og Kjósarskarð. Þegar við gerðum okkur klár við bæinn Sand í mynni Eyjadals var hins vegar logn og tekið að birta. Við gengum rólega upp Breiðurnar að Hnjúkabrúnum og þaðan upp á fyrsta tindinn sem kallast Heimrahögg skv kortum LMI. Áfram áleiðis að Trönu fyrst eftir mjóum hrygg en síðan stuttan bratta og að vörðunni með skeifunni góðu sem einhverjir í hópnum mundu eftir síðast þegar við vorum hér á ferð á vormánuðum 2023.

Þaðan héldum við niður í Móskarðsgil þar sem lægsti punktur var í kringum 580 mys. Þegar þarna var komið var farið að hvessa verulega en þar sem vindurinn var í bakið á okkur slapp það til. Við tókum síðan beina stefnu upp en þar sem mótar ágætlega fyrir stígum þarna norðanmegin fylgdum við þeim. Efir því sem ofar dró jókst vindstyrkurinn og áttu sumir í léttari kantinum fullt í fangi með að halda sé á jörðinni hreinlega. Á toppnum sjálfum á austasta Móskarðahnjúknum var ekki stætt svo við hröðuðum okkur niður hinu megin (venjulegu leiðina) og niður í skarðið á milli austustu hnjúkana og þaðan steyptum við okkur bara beint niður í Eyjadalinn. Það var ekki viðlit að reyna við Laufaskörðin og ganga eftir brúnunum svo við fylgdum plani B sem var að fara niður á þeim stað sem við fórum og beint niður dalinn sem var bara assgoti langur og hreinlega fullur af beinfrosnum lækjarsprænum sem stundum var bras að komast yfir nema þeir sem nenntu að setja á sig broddana aftur.

Þegar niður var komið vorum við vestan megin ár en sem betur fer var þarna gömul steypt brú rétt við bílastæðið okkar þar sem við komumst þurrum fótum yfir. Virkilega góðri ferð lauk fyrir klukkan 16 og tími til komin að koma sér á kjörstað.

Veðrið var fallegt en eins og áður er lýst alveg hreint bálhvasst uppi á toppum. Útsýni feykilegt í allar áttir og skörtuðu t.a.m. Botnsúlurnar og Hvalfell sínu fegursta.

Eyjdalur. Móskarðahnúkar fyrir botni dalsins.

 Hópurinn (takið eftir frosinni ánni við hliðina)

Stemmingsmynd úr Veiðivötnum

Atli Þórður var búin að vera spenntur fyrir Veiðivötnum eiginlega frá því að hann kom heim í fyrra úr vötnunum. Eftir því sem nær dró magnaðist spennan en um leið áhyggjurnar um það hverjir hreinlega væru að fara að þessu sinni. Niðurstaðan varð sú á endanum að við 4 ég og Atli og síðan Eyþór og Elli vorum 4 í stóra skálanum í Bjalla svo sannarlega höfuðlaus her því vegna veikinda Helgu aðgerðarformanns þá kom Gerða ekki (líklega í fyrsta sinn síðan ég veit ekki hvenær) og að sjálfsögðu ekki Siggi heldur. En við fengum nú samt heimsókn á sunnudeginum þegar Tómas Bjarki brunaði á Yarisnum alla leið inn að fyrri kvíslinni með Helgu Katrínu sér við hlið og kærustuna Bryndísi (að koma í fyrsta sinn í vötnin) ásamt  systrunum Þórey Maríu og Helgu Sigríði í aftursætinu.

Gerða náði nú samt sem áður að undirbúa okkur að mestu, hún var bæði búin að græja makrílinn sem og fór hún og keypti inn fyrir okkur. En brottför var nærri klukkutíma síðar en venjulega eða upp úr klukkan 10 enda höfðum við mælt okkur mót við Elías um klukkan 12 við Skarðskirkju. Við reyndar brunuðum framúr honum á Suðurlandsveginum skammt hjá Bláfjallaafleggjaranum án þess að átta okkur á því enda kappinn á spánýjum Hyundai Santa fe. Þegar við komum að Hellisheiðarvirkjun fór heldur betur að dimma yfir og rigningin að magnast og fór svo að við keyrðum við heiðina á 40-50 km hraða framan af enda skyggnið nær ekkert. Langt síðan ég hef keyrt heiðina svona dimma.

Land Roverinn rúllaði samt sem áður á rafmagninu mest alla leiðina á Selfoss en til öryggis ákváðum við að taka bensín þar og viti menn 1,4 lítrar bættust við! Ella hittum við síðan í kirkjugarðinum þar sem við minntumst þeirra öndvegishjóna Árna og Þorgerðar sem og foreldra Ella. Þar sem súldin ágerðist ákváðum við að borða bara á bílastæðinu í stað þess að þræla okkur út í Fossbrekkum. Þegar við ókum framhjá Fossbrekkum var reyndar veðrið hið besta en hvað um það áfram héldum við og vorum komin inn í Vötnin góðu tæplega 13.30. Bjalli var klár enda kellurnar á undan löngu búnar að ganga frá öllu (skv gestabókinni var þetta 3ja árið þeirra í Bjalla).

Það var fljót afgreitt að græja okkur í koju – allir niðri nema ungi maðurinn sem fórnaði sér á efri hæðina enda þarf hann ekki að fara að míga eins og við hinir um miðja nótt.  Þegar við vorum svo að stússast með stangirnar renndi Eyþór í hlað, en hann sótti Rynkeby hjólin okkar svilanna klukkan 10 og lagði síðan af stað upp úr 11. Við urðum síðan samferða suður í vötn og köstuðum fyrsta færin út í Litla Skálavatn klukkan 14:55 (ekkert). Klukkan 15.30 vorum við mætt í Ónýtavatni og sá fyrsti var mættur á land um 15 mínútum síðar hjá gamla 1,2 kg eða um 2,5 pund. Flott byrjun. Þaðan héldum við í Breiðavatn þar sem við fengum sitt hvorn fiskinn við Atli. Þaðan forum við í Snjóölduna þar sem það var á í hverju kasti en smáir voru þeir svo við héldum fljótlega okkar leið.

Í matinn fórum við um kl 19:10 og þar var allt hefðbundið. Kalt hangikjöt sem ég hafði eytt hálfum föstudeginum í að sjóða ásamt því að útbúa uppstúf sem við síðan hituðum upp og snæddum ásamt kartöflusalati og rúgbrauði frá Ella. Virkilega vel heppnað eins og venjulega.  Eftir matinn héldum við á Síldarplanið í Stóra Fossvatni þar sem Atli setti í einn. Þaðan fórum við í Litla sjó en urðum ekki varir. Á heimleiðinni kíktum við Atli í Stóra Skálavatn en urðum ekki varir og vorum komin í hús á milli 23 og 23.30. Frekar lélegar heimtur á kvöldvaktinni – ætli fiskurinn finni hangikjötslyktina af okkur eða hvað? 

En oftar en ekki var himbriminn góði mættur á þau vötn sem við vorum að veiða í og jafnan þegar kappinn mætir þá hverfur öll veiði eins og dögg fyrir sólu. Eftirfarandi mynd og texta má finna um fuglinn, sem kallaður er The Great Diver á ensku (Gavia Immer á latnesku fræðimáli), í Bænadablaðinu 12 tbl. 2024 eins og sjá má hér.

Stór og fallegur er hann

Klukkan hringdi klukkan 06:50 (ekkert stress núna þegar móðir var ekki með í för)  - löguðum kaffi og mættir á Langavatnsbakkann kl 07:15 í sannkallaðri rjómablíðu. “Þið hringið í mig kannski um tíuleitið og segið mér hvar þið eruð,” sagði Elías í svefnrofanum. Í Langavatni var á í svona öðru hverju kasti en þar sem þeir voru frekar smáir stoppuðum við ekki lengi þar. Héldum í Stóra Skálvatn (botninn) – ekkert. Í Litla Skálavatn (ekkert), þaðan í Arnarpollinn fyrir Gerðu (ekkert) en í Ónýtavatni kom einn á land sem var vel. Þegar nálgaðist hádegi kom hringing – krakkarnir voru mættir norður fyrir Vatnsfell og voru bara á leiðinni og við Eyþór sóttum þau yfir kvíslarnar. Eftir smástopp í húsi, lögðum við af stað á Síldarplanið þar sem eitthvað fiskaðist. Þaðan fórum við svo í Snjóölduna þar sem Tómas kastaði fram “Maður hefur nú gert þetta áður” um leið og hann setti í einn! Allir komust á blað líka gestirnir sem héldu síðan heim á leið enda átti að sýna Bryndísi helstu sögustaði í kringum Tjaldvatn sem ættmóðirin jafnan fór með barnabörnin hér á árum áður.

Matur var í kringum 19 og sá Þórey María um að hita pylsurnar en það var aðeins bras á öllum þar sem það lak úr framdekkinu hjá Eyþóri og á tímabili ætlaði hann bara að fara heim en svo fann hann gatið, var með naglasett og fékk aðstoð hjá veiðivörðum með að dúndra þessu í og eftir það var bíllinn bara eins og nýr og hann ákvað því að vera fram á morgun, sem var líka eins gott eins og síðar kom í ljós. Elli var nú ekki sáttur við mig að hafa gleymt rúgbrauðinu og kartöflusalatinu og spurði hreint út hvort ég væri nú ekki með heila! Hann hefði nú alveg sjálfur getað passað upp á að servera þetta enda var þetta í hans boxi! Eftir matinn skutluðum við krökkunum yfir kvíslarnar og troðfullur Yarisinn komst á leiðarenda á endanum sem var vel. En Bryndís hafði á orði að hún myndi nú bara fá Land Cruiserinn lánaðan næst þegar þau kæmu inn í vötn.

Helga og Bryndís í góðu yfirlæti í stólunum 

Við Atli og Eyþór skelltum okkur á Síldarplanið og síðan Grænavatn eftir að hafa skutlað kökkunum á meðan Elli fór í sína árlegu heimsókn til Bryndísar og Rúnars. Kvöldinu lauk síðan í Ónýtavatni í rjómablíðu, stafa logni og 13-14 stiga hita. En ekkert gerðist, Atli prófaði fluguna en sama þar. Um klukkan 22 koma Rúnar til okkar, þar sem 3 stangir voru úti og allar á letingja. “Strákar, þetta er vinna, þið vitið það,” sagði Rúnar nokkuð sposkur og tók Gerða sko undir það með honum. En allt kom fyrir ekki – enginn fiskur kom á land, ekki heldur hjá Atla sem að sjálfsögðu fór bæði í Litla og Stóra Skálavatn á heimleiðinni eftir að hafa orðið einn eftir þegar við Eyþór fórum heim. Þegar hann gerði að fisknum um kvöldið sagði honum maður að hann hefði fengið nokkra beint á móti hefðbundna staðnum í Litla Skálavatni og því upplagt að prófa það. Þegar hann kom heim upp úr miðnætti, voru allir þrír ferðafélagarnir steinsofnaðir.

Þeir þurfa nú ekki alltaf að vera kokgleyptir!

Ræs var klukkan 06:58 á mánudagsmorgun og þá var blíðan skollin á fyrir alvöru. 14 stig og flugan í algleymi strax upp úr 07. Við héldum beint í Skálavötnin, fyrst í það Stóra (ekkert) og síðan í það Litla þar sem við urðum strax varir en síðan dreif Atli sig yfir og náði þremur auk þess sem ég missti einn hreinlega í fjöruborðinu. Um klukkan 10 drifum við okkur heim í hús, tókum saman og þrifum á mettíma, svo Elli þyrfti ekki að bíða. Hnökralaus þrif, að okkar mati og  um klukkan 10.30 lá leiðin í Breiðavatn en illu heilli þá var bara uppselt þar hreinlega svo við héldum í Ónýtavatn og negldum í 7 stk (þar á meðal þann stærsta í ferðinni 3,7 punda kvikindi) á rúmum 1 og hálfum tíma, meira og minna allt á letingja. Hver segir svo að letingjar virki ekki. Hitinn klukkan 11:50 var komin í 21 gráðu en vindur var nokkur svo engin var flugan. Þetta var svona Tene veður – heitur vindur. Geggjaður endir á flottri ferð. Með hverjum fiskinum framlengdist dvölin og fór það svo að um klukkan 14 þá sleit Atli og þá sögðum við hingað og ekki lengra og héldum heim. Gerðum að og græjuðum veiðiskýrslur, skiptum um föt ofl. Og lögðum svo af stað í bæinn rétt fyrir klukkan 15.

Með 3,6p urriða úr Ónýtavatni

4 góðir (við Litla-Skálavatn)

Sjónarspil í Litla-Skálavatni

Fegurð við Stóra-Skálavatn

Þegar við feðgar brunuðum eftir söndunum áleiðis að Veiðivötnum tók ég eftir skilti á vinstri hönd og stikaða gönguleið upp á Vatnsfell og þá væntanlega með útsýni yfir Þórisvatn.

Á Vatnsfelli og Þórisvatn í baksýn

Ég náttúrlega iðaði í skinninu að prófa þetta og samdi við svila og Atla um að stoppa á heimleiðinni sem við og gerðum. Það var alveg geggjað veður, mælirinn í bílnum sagði 21 gráða, heiðskýrt en nokkur vindur sem var bara eins og á Tene, heitur.

Þegar við komum að skiltinu sáum við að leiðin í heild sinni er um 8km. Það var of langt fyrir okkur svo við ákváðum bara að kíkja aðeins upp. Leiðin upp var nokkuð brött og eftir eina hæðina blasti sú næsta við og sú næsta. En lokskomum við eftir um 800 metra göngu að sléttu þar sem við sáum vel yfir. En þetta var virkilega skemmtileg ferð og ég á örugglega eftir að fara alla 8km fljótlega.

Hrós á Umhverfisstofnun fyrir að stika þetta sem og leið á Þóristind sem ég hef líka lengið ætlað mér að ganga á. Það verður bara síðar. Það vakti hins vegar athygli okkar þegar við keyrðum yfir brekkuna framhjá Vatnsfellsvirkjun að lónið við virkjunina var alveg tómt – man ekki eftir því að hafa séð það áður svoleiðis.

Niðurstaðan 2024

Heim vorum við komnir rétt rúmlega 18 með smá stoppi fyrir móður á Selfossi sem og í Pylsuvagninum þar sem við skelltum okkur á eina djúpsteikta með frönskum!

Pistillinn er skrifaður eftir minni mínu og það þarf ekkert endilega að endurspegla upplifun annara á ferðinni. Kannski gleymdi ég einhverju en það verður þá bara svo að vera. Hafið viljan fyrir verkið. 

Hérna eru síðan samskonar lýsingar frá 2020

2020: https://jonjohann.blog.is/blog/jonjohann/entry/2252587

2021: https://jonjohann.blog.is/blog/jonjohann/entry/2267228

2022: https://jonjohann.blog.is/blog/jonjohann/entry/2280638

2023: https://jonjohann.blog.is/blog/jonjohann/entry/2292241

Viðbót 06.08.2024

Hjóna-Dagsferð í Veiðivötn

Það var um haustið 2023 sem við svilarnir Eyþór Kolbeins skráðum okkur í Team Rynkeby 2024. Þar ætlum við að hjóla í góðum hópi fólks frá bænum Kolding á Jótlandi til Parísar. Allt í allt rúmlega 1200 kílómetra leið. Æfingar hófust í október og hafa stigmagnast eftir því sem nær dregur brottförinni sem verður 28. júní 2024. Við svilarnir fréttum af þessari hjólaferð í gegnum Rynkeby fjölskylduna, sem er hópur fyrrverandi þátttakenda í Team Rynkeby. Við höfðum samband við hann Guðmund Jónsson sem sér um skipulagninguna og stuttu síðar var allt klárt. Ferðin var bókuð og var farin 18.-25. mars til Denia á Spáni skammt norðan við Alicante.

Við svilarnir vissum af nokkrum núverandi félögum sem ætluðu að fara í ferðina og á teams kynningarfundi sáum við strax að þetta yrði góður hópur! En til að gera langa sögu stutta þá er öll skipulagning hjá Guðmundi upp á 10 og allt stóð eins og stafur í bók. Við vorum sótt á flugvöllinn á rútu og keyrð beint á hótelið. Þá var hjóla-leiðsögumaðurinn mættur og fólk fékk sín leiguhjól afhent í hollum. Allt klárt.

Ferðin hófst mánudaginn 18. mars þegar við flugum til Alicante með Icelandair. Við Gerða slökuðum á í lánsinum fína og þar var frekar fámennt enda flugið klukkan 08:40 og því vorum við svona aðeins á eftir straumnum. Flugið gekk vel og lentum við í Alicante rétt fyrir klukkan 14 að staðartíma.

Dagur #1 hjólaferð til Spánar

Dagur #2 hjólaferð á Spáni

Dagur #3 í hjólaferð til Spánar

Dagur #4 í Spánar hjólaferð

Dagur #5 í hjólaferð á Spáni

Dagur #6 í hjólaferð á Spáni

Mig hefur lengi langað til að ganga á hið magnaða Skessuhorn í Borgarfirði, Toblerone-fjall Íslands. Ég hef reyndar áður gengið á Skessuhorn en það var með Brattgengishópnum góða um 1. maí 2011. Lýsing mín á göngunni hljóðar svo: "Genginn NA hryggurinn í Skessuhorni - sama leið niður - tímafrekt með tryggingum.". Í minningunni var skyggni ekkert á toppnum í heild gengum við 20 km á heilum 12 klukkutímum. En skemmtilegt var það. Þá gengum við GSM í október 2013 upp á helstu tinda Skarðsheiðar og alla leið út á ónefndan tindinn sem blasir við beint suður af Skessuhorni. Snarbratt er þar niður á rimann sem tengir við aðalfjallið svo við lögðum ekki í hann þar út á.

Í bók sinni Gönguleiðir á 101 tind segir Ari Trausti svo frá gönguleiðinni á Skessuhorn:

"Skessuhorn freistar göngumanna meira en mörg önnur fjöll. Bygging fjallsins er slík; það er líka hárreistri stöllóttri burst enda sorfið að samhliða skriðjöklum í þykkan basalthraunlagastafla Skarðsheiðar." Ari segir einnig; "Langur en ekki tiltakanlega erfiður brekkuvals á mjög glæsilegan tind."

Fjallið nýtur sín sérlega vel úr Andakíl og Skorradal og horfðum við Meira brölt dolfallinn í átt til fjallsins sem gnæfir yfir sveitinni 963 m.y.s. Við lögðum bílnum vestan megin við Álfsteinsá og gengum síðan upp meðfram ánni austan megin. Svolítið ofan við gamla bæinn á Horni sáum við gríðarlega miklar framkvæmdir í gangi af hálfu nýrra eigenda á jörðinni. En þar hyggst kanadískur auðkýfingur ásamt eiginkonu sinni að reisa 1000 ferm hús og 700 ferm gestahús eins og lesa má hér og hér. 2 kranar voru á svæðinu og allt á fullu sýndist okkur úr nokkurri fjarlægð þó. 

Áfram gengum við upp mela og mosagrónar hlíðar sem voru nokkuð seinfarnar. Áfram nánast upp að klettastálinu þar sem við sveigðum til hægri þar sem stefnan var að taka nánast U-beygju aftan við fjallið með því að ganga upp skriðurásir aftan við rimann sem tengir tindinn við Skarðsheiði. Þegar við vorum komin upp að klettunum sjálfum heyrði við háa hvelli sem bergmáluðu í klettastálinu, rjúpnaveiðimenn voru hér á ferð. Fullt sáum við af rjúpum sem tóku strauið austur eftir við skothríðina frá veiðimönnunum sem okkur fannst nú heldur vera hálfgerðir amatörar á ferð og fengum síðan fullvissu um það þegar við komum á einn blóðvöllinn, þar sem líklega ein rjúpa féll en hátt í 10 patrónur lágu á sléttum vellinum. 

Við gengum síðan áfram nær beint upp á milli stallana og upp á tindinn sjálfan. Þar sátum við í logni og létum þreytuna líða úr fótunum enda búin að ganga rúma 6 km með um 900 metra hækkun. Útsýnið af tindinum var hreint ótrúlegt í allar áttir; til vesturs blasti Skarðsheiðin við með sína hæstu tinda (Skessuhyrna 969, Heiðarhorn 1053 og Skarðskambur 1039). Enn lengra í vestur skartaði Snæfellsjökull sínu fegursta. Norður af blasti Baulan við fjær og Hestfjall ofan við lónið við Andakílsvirkjun nær. Í norðri og norðaustri sá til Tröllakirkju á Holtavörðuheiði og jöklarnir, Eiríksjökull, Þórisjökull og Langjökull voru ákaflega tærir að sjá í magnaðri birtu. Þá sáum við til Skjaldbreiðar og Hlöðufells og til suðaustur sáum við líklega í Ýmir og Ýmu á Tindfjallajökli. 

Eftir frekar stutt stopp á toppnum lögðum við í hann aftur og fórum "hefðbundnu" leiðina niður sem er að fara eins sunnarlega í krókinn og þaðan beint niður skriðurnar. Að fara niður grjótskriðurnar var sennilega leiðinlegast kafli leiðarinnar. En allt hafðist þetta og við strunsuðum síðan áfram neðar uns við sáum í bílana um það bil þegar ljósaskiptin voru komin í garð. Á leiðinni niður sáum við svartklædda veru hlaupa niður línuveginn, einmitt þann sama og við hjónin hlupum fyrir rúmum fjórum árum og lesa má um hér. Svartklædda veran var um það bil samferða okkur á niðurleiðinni uns hún hvarf inn í hvítan bíl sem dólaði síðan á veginum fyrir neðan, vildi greinilega eitthvað ræða við okkur, sem hún og gerði þegar niður á bílaplanið var komið. Þá reyndist þetta vera ungur bóndi að leita fjár sem strokið hafði úr girðingu í vikunni. Og vildi hann vita hvort við hefðum eitthvað séð rollurnar hans þarna upp frá. 

Mjög vel heppnuð leið í góðum hópi og um að gera að nýta svona veðurglugga sem gefst. 

Það var heldur betur tilhlökkun í loftinu miðvikudaginn 12. júlí. Það var komið að árlegu fjölskylduveiðiferðinni í Veiðivötn frá 13.-15. júlí. Undirbúningur gekk hratt og örugglega fyrir sig, gott að hafa Atla með í undirbúningi að græja allt sem þurfti að græja. Við vöknuðum snemma og kláruðum að græja bílinn og svo fór það að allt var tilbúið klukkan 08.30 og það þótt brottför væri ekki fyrirhuguð fyrr en um kl 09.20. Gerða hafði mestar áhyggjur af því að hún væri núna að gleyma einhverju, undirbúningurinn gekk það vel. Veðrið var ljómandi gott, komin norðanátt og mun kaldara en dagana á undan en sól skein í heiði og vindur var nokkur.

Af stað var haldið með troðfullan bílinn: "Hvernig bætum við við dótinu fyrir Tómas, næst þegar hann kemur með," sagði Atli áhyggjufullur þegar ég tróð síðustu hlutunum í skottið á bílnum. "Úff, það er seinni tíma vandamál," svaraði ég. En allt komst með sem átti að fara með og ekkert vantaði. Við brunuðum í einum rykk í Skarðskirkju, þar sem við komum klukkan 10:50, og biðum þar þangað til hinir 3 bílarnir mættu skömmu síðar. Fyrst komu Helga og Siggi á Súkkunni, síðan Elli á Hyundai-inum og loks Eyþór, Þórey María og Sigrún Ásta á mjallahvítum Land Rover Sport. Eftir stutt stopp við leiðin í Skarðskirkjugarði skv hefðinni var brunað að Fossbrekkum þar sem við borðuðum nestið okkar og aldrei þessu vant þurfti enginn að setja upp flugnanet.

Hópurinn samankomin fyrir framan Bjalla (ráðskonan inni ásamt Sigga)

Inn í vötnin góðu var komið um klukkan 12.50 og núna var það hún Birgitta sem afgreiddi okkur og allt klárt rétt rúmlega 13. Þá drifum við okkur í gallann og beint af stað og færið var komið í vatnið um klukkan 1350 í Litla Skálavatn. Ég setti í einn en missti. Síðan fórum við í Ónýtavatn, með óvenju lágri vatnsstöðu, en ekkert var að hafa þar. Það var ekki fyrr en í Arnarpollinum góða að hlutirnir fóru að gerast og komu 4 stykki á land þar sem sá stærsti var 3,2 pund.

Gerða veðurfræðingur var alltaf að spá í veðri og vindum og átti ekki von á góðri veiði í þetta skiptið en það gæti staðið vel upp á Hjaltavíkina, sennilega í fyrsta skipti í nokkur ár. Það var og - held að Elli verði núna kátur.

Í minningunni var veðrið svona!

Eftir að Arnarpollurinn hætti að  gefa var brunað í Breiðavatn. Þegar þangað kom var þar einn bíll og að okkur fannst strákur að gaufa með flugustöng víðsfjarri þeim stað sem við vorum vön að veiða á. En til öryggis spurði Gerða þann sem sat í bílnum og fylgdist með fluguveiðimanninum hvort þeim væri ekki sama að hún kastaði út? Jú það var í lagi en ég held að það hafi runnið á kappann tvær grímur þegar hver veiðimaðurinn á fætur öðrum úr þremur bílum mætti út í vatnið. En Breiðavatnið gaf heldur betur vel því 10 vænar bleikjur komu á land, flestar frekar stórar eða um og yfir 3 pund. Þegar fór að hægjast um var brunað heim í hús í mat, hangikjöt, uppstúf og reykt skinka. Gott að vera með kokk heima í húsinu, en Helga tengdó stendur vaktina með mikilli prýði!

Algengustu myndirnar af mæðginunum. Annar að gera að og hinni út í vatni!

Eftir matinn fórum við á Síldarplanið og veiddum vel og þar vorum við bara til miðnættis þegar hætt var að veiða. Elli og Eyþór fóru fyrr heim og voru komnir undir sæng (nú eða svefnpoka svo við séum nákvæm!) þegar við komum í hús eftir að hafa gert að hluta aflans. 

Staðan eftir dag 1:

Dagur tvö hófst með því að klukkan hringdi kl 07 og af stað vorum við farin um 20 mínútur yfir. Veðrið var fallegt en frekar svalt (svona uþb 6 gráður eða svo). Á meðan ég hellti upp á kaffi byrjuðu mæðginin að hala inn fiskum sem voru smærri en við höfðum verið að draga að landi daginn áður. Um klukkan 09 brunuðum við í suður-vötnin með stuttu stoppi bæði til að koma af okkur fiski í hús sem og að skella sér á setbergið góða. Þegar þangað var komið var annað af tveimur klósettunum upptekið þegar Atli kom inn stuttu á eftir mér. Allt gekk þetta nú hjá kappanum við hliðina og þegar hann var farinn út heyrðist í Atla og já ég segi heyrðist því Gerða heyrði í honum yfir á kvennaklósettið! "Faðir! Það var maður að skíta í básnum við hliðina á þér!." "Nú, hvað gerir maður annað á klósetti, spurði ég?" "Sko, ég horfðist í augu við manninn og báðir vissu hvað hafið verið að gerast, þetta var bara vandræðalegt," sagði veiðimaðurinn góði til útskýringar. 

Veiðimaðurinn góði með einn flottann

Áfram var haldið í suðurvötnin en ekki mikið að hafa en alltaf þó eitthvað frá ca 09.30 til 14 komu 9 fiskar á land hjá SÚPER-veiðimönnunum tveimur í fjölskyldunni en þegar klukkan sló 14:20 kom loksins fiskur á land hjá gamla í Breiðavatninu góða. Toppurinn á tilverunni var síðan í Kvíslarvatninu þar sem gamli fékk eina fiskinn sem kom á land í því ágæta vatni. Í Kvíslarvatnsgígnum var það Elías sem fékk einn ágætan og það þrátt fyrir hreint afar miklar fortölur um hvað allt væri ómögulegt við gíginn - um að þar væri eitthvað hafa. Eftir pylsuveisluna í kvöldmatnum var haldið norður á bóginn í bæði Fossvatn og Hjaltavíkina góðu í Litlasjó og voru litlar heimtur. Það merkilega við þessa heimsókn í Hjaltavíkina að Elli var fjarri góðu gamni eða kannski bara í miklu meira gamni í kaffi hjá Bryndísi veiðiverði.  Síðan var haldið suður á bóginn og um klukkan 22.40 héldum við Eyþór í koju á meðan Gerða og Atli kláruðu kvöldið í Breiðavatni og fengu sitt hvorn fiskinn.

Dagur 2 niðurstaða:

Aftur vöknuðum við klukkan 07 og mætt á bakkann stuttu síðar þar sem helt var upp á kaffið. Veðrið var fallegt, bjart og sól með köflum og uþb 7 gráðu hiti. Nokkrir fiskar komu á land ásamt því að Gerða setti í vænan í Arnarpollinum sem sleit sig lausan og það gerði líka STÆRSTI fiskurinn í ferðinni hjá gamla í Skálavatni. Án djóks, þá tók hann hressilega í, það hressilega að hann sleit öngulinn af en velti sér um leið og þá sáum við kvikindið. En því miður náðist hann ekki. Tíminn leið og þegar Gerða setti í einn sem sleit var ballið búið hjá henni og fylgdist hún með okkur af bakkanum. Heldur betur sjaldséð sjón að hún sé uppi á landi en við Atli út í vatni. Atli ákvað síðan að vera áfram á meðan við Gerða brunuðum heim til að ganga frá skálanum. Ég gerði að morgunfiskunum og hitti þar verulega reyndan kappa sem fer svona ca 3x á sumri í vötnin og er svona 5-7 daga í hvert skipti. Þegar ég spurði hann um lengingu á veiðitímanum þá sagði hann og hafði eftir Bryndísi að það þyrfti nú ekki að vera allan tíman þótt það mætti! 

Þreyta í gangi eftir svefnlausar nætur!

Eftir fráganginn lagði liðið af stað á meðan við Gerða sóttum Atla í Skálavatnið þar sem hann stóð út í vatninu, búinn að setja í fisk en með öngulinn í rassinum, nei ég meina með háfinn fastann í rassinum þannig að hann gat engra björg sér veitt. Gerða, komin svona semi í sparifötin bauðst til að aðstoða, og skellti sér út í vatnið á strigaskónum til að háfa fiskinn ágæta sem Atla var búinn að þreyta í dágóða stund. Frábærri veiðiferð í Vötnin dásamlegu var lokið. Alls veiddum við þrjú 61 fisk og okkur reiknast til að aldrei höfum við verið með hærri meðalþyngd. 

Eftir að ég hafði gert að fiskinum og Gerða skilað inn leyfinu brunuðum við yfir árnar og náðum að kveðja ferðafélagana í Árnesi samkvæmt hefðinni. Takk fyrir mig!

Heildarniðurstaða:

Elías komin í fullan skrúða!

 Stöngin klár á bakkanum

 Eyþór kuldalegur á Síldarplaninu