FIMMTUGSFERÐ TIL ÍTALÍU

 

Hópurinn samankominn í garðinum við húsið

Það var í september 2021 sem fimmtugsferð Frábærra ferðafélaga var farin til Ítalíu, rétt tæpu ári síðar en til stóð. En þvílík ferð og þvílíkt land sem Ítalía er hvort sem horft er til veðurfars, mannlífs, matar eða drykkjar. Þetta var allt geggjað. Hópurinn skiptist upp í tvennt. Ítalía exstension fór utan laugardaginn 11 september (á 20 ára afmæli 9/11!) og restin af hópnum kom viku síðar. Saman dvöldum við síðan í húsi í bænum Orentano skammt austan við Pisa. 

Ítalía extension hópurinn á góðri stundu! (Vantar Gerðu á myndina)

 

Flogið var með Icelandair til Mílanó. Þangað vorum við komin uppúr klukkan átta á laugardagskvöldinu. Eftir að hafa fengið bílinn okkar í hendur (9 manna Benz) var ekið sem leið liggur til Desenzano við Garda vatnið. Þangað höfðum við Gerða áður komið enda bjó Þórunn systir Gerðu þar í nokkur ár þegar hún og Hlöðver lærðu söng hjá Kristján Jóhannssyni stórsöngvara. Við komum þarna í svartamyrkri og leiðsögutækið leiddi okkur beint í miðbæinn þar sem hótelið okkar var. Hótelið var svo sannarlega "downtown" því við keyrðum eftir að við héldum göngugötum að hótelinu og leið okkur ekkert vel enda áttum við eftir að skemmta okkur vel þegar við sáum aðra ferðalanga keyra eftir "göngugötunum" þegar við vorum úti að borða. Upp á hótel vorum við komin um 11 og fórum beint út að snæða.

Á sunnudeginum vöknuðum við snemma og leigðum okkur bát, enda með skipstjóra með í ferðinni, og sigldum í 2 tíma um Garda vatnið. Á mánudeginum ókum við sem leið lá til Feneyja með smá stoppi í Decathlon þar sem allir fengu sér bráðnauðsynlega sjópoka frá Decathlon. Þaðan var bílnum lagt og bátur tekinn til Feneyja. Það var magnað að ganga í Feneyjum þar sem tiltölulega fátt fólk var. Við skoðuðum helstu staðina og fórum rúnt með gondóla. Frá Feneyjum fórum við um klukkan 19 og stefnum á Wellness hótelið í gamla rómverska bænum Bagno di Romagna nánast í Ítalíu miðri. Á leiðinni sem nb var meðfram sjónum sem við aldrei sáum á meðan bjart var þar sem við keyrðum einbreiða götu með trjám á báðum hliðum. Við stoppuðum í kvöldmat á BBQ stað sem var hreinlega "in the middle of nowhere" en maturinn var ágætur en félagsskapurinn geggjaður.

Til Bagno di Romagna vorum við kominn upp úr klukkan 22 og tókum stutta göngu áður en við fórum í bælið. Daginn eftir lágum við við sundlaugina og sleiktum sólina í 2 tíma áður en við leigðum hjól og hjóluðum í næsta bæ og fengum okkur seinbúinn hádegisverð. Frá Bagno di Romagna lá leiðin til bæjarins Spello sem kom skemmtilega á óvart. Fyrst skal nefna að bærinn sjálfur er ákaflega sjarmerandi en aðalmálið var hins vegar að rauðvínsáhugamenn duttu í lukkupottinn þegar þeir kynntust mögnuðum feðgum sem versluðu með vín út um allan heim og þóttu afar færir. Til að gera langa sögu stutta þá gerðum við risapöntun upp á nokkru þúsund evrur og veigarnar skiluðu sér stuttu eftir að við komum heim.

Frá Spello brenndum við til Rómar, borgarinnar eilífu. Þangað var magnað að koma. Við vorum búin að negla okkur tvær ferðir með Ingó Árnasyni (Rómarrölt), íslenskum fararstjóra. Þessar ferðir voru algjörlega magnaðar. Sú fyrri var í Péturskirkjuna og Vatikansöfnin (þ.á.m. Sixtínsku kapelluna) en sú seinni um helstu og þekktustu kennileiti Rómarborgar s.s. spænsku tröppurnar, Trevi gosbrunninn, Pantheon hofið og Navona torgið. Gríðarlega vel heppnaðar ferðir og óhætt að segja að hægt sé að mæla með Ingó. Daginn eftir fórum við síðan að skoða Colusemum og gengum upp að hnjám og enduðum kvöldið á frábærum sushi veitingastað. Frá Róm héldum við síðan áfram meðfram ströndinni upp til Orentano með stoppi út við sjóinn á veitingastað við snekkjulægi. 

 

Við kvöldmatarborðið sem rúmaði 22 allt í allt!

Í húsið okkar vorum við komin á laugardeginum 18 september á milli klukkan 16 og 17 og er skemmst frá því að segja að það var alveg magnað. Síðan tók við löng bið eftir restinni af hópnum. Nokkrir voru hreinlega sofnaðir (þ.á.m. undirritaður) áður en þau komu rétt um klunna 02 um nóttina. Sunnudagurinn var tekinn rólega og "chillað" við sundlaugina. Mánudagurinn var hins vegar tekinn snemma enda rúmlega klukkutíma keyrsla á rútu sem við pöntuðum og haldið í vínsmökkun til San Guido sem framleiða hin mögnuðu Sassecaia rauðvín skammt frá bænum Bolgheri við vestursströnd Ítalíu. Þetta var afar skemmtileg heimsókn enda tók einn af fjölskyldunni á móti okkur og sýndi okkur allt það  helsta sem viðkemur framleiðslu á rauðvíni. Eftir heimsóknina sátum við á veitingastað í Bolgheri og svo sannarlega drukkum í okkur mannlífið! Heim í hús vorum við komin um miðjan dag enda urðum við að taka á móti kokkinum sem ætlaði að elda ofan í okkur um kvöldið klassískan ítalskan mat. 

Hópurinn í vínsmökkun hjá Sassicaia

Á þriðjudeginum 21 sept var enn haldið í ferðalag og núna keyrðum við til La Spezia og fórum síðan í lest í þorpin fimm sem kölluð eru einu nafni, Cinque Terre, en þorpin sjálf heita Monterosso al Mare, Vernazza, Corniglia, Manarola, og Riomaggiore. Við ætluðum að ganga Ástarstíginn svokallaða á milli Riomaggiore og Manarola en vegna mikilla aurskriða hafði stígurinn eyðilagst bæði á milli Riomaggiore og Manarola sem og á milli Manarola og Corniglia. Við fórum því með lestinni áfram á milli staðanna. Þrömmuðum upp stigann bratta til Corniglia og gengum til Manarola, leið sem við seinna fréttum að væri sennilega sú erfiðasta af leiðunum á milli þorpanna! Við Gerða fórum þetta svo sem létt en það var ekkert endilega þannig með alla. Leiðin sem við gengum er rúmlega 4 kílómetrar og vorum við tæpa 2 tíma á leiðinni. Leiðin öll á milli þorpanna er um 11 kílómetrar og það er pottþétt að þarna á ég eftir að koma aftur til að ganga! Frá Vernazza tókum við síðan lest til Monterosso og sigldum síðan til baka og sáum þorpin frá sjónum sem var mjög skemmtileg upplifun líka. Á leiðinni heim var komið við á skyndibitastað og keyptur alveg heill hellingur sem var síðan á tæpasta vaði þegar heim var komið enda voru boxin hreinlega sleikt að innan.

Á miðvikudeginum var slakað á og hreinlega ekki gert neitt nema einhverjir fóru í búðarferð eins og gengur og gerist en um kvöldið var boðið upp á veislu. Ólafur Skúli fór og keypti heilt naut sem hann bauð okkur uppá. Ok kannski ekki alveg heilt naut en a.m.k. 13 stykki af T-bone steikum sem grillaðar voru á útigrillum. Alveg magnað. Á fimmtudeginum var áfram chillað við sundlaugina og farið til Lucca á skemmtilegan veitingastað sem staðsettur var í porti á milli húsa. Barasta ljómandi fínt. Lucca gömul og skemmtileg borg þá sérstaklega að ganga hluta múrsins magnaða sem umlykur gömlu Lucca borgina. Múrinn er reistur á 16 öld og er um 4 kílómetra langur. Hann gnæfir allt að 10 metra fyrir umhverfið og ansi hreint magnað að ganga eftir stígum sem líða eftir stígnum. 

Við hjónin við Skakkaturninn!

Á föstudeginum var enn og aftur slakað á, tekið tennismót og veigar hússins kláraðar sem voru töluverðar. Þetta þýddi að við vorum í ljósaskiptunum að sötra og það var hreinlega veisla hjá moskítóflugunum. Enda hafði ég það á orði daginn eftir að okkar hópur þekktist alveg úr, allir meira og minna útúr bitnir aftur á fótunum. Á föstudagskvöldið sóttum við Pizzur og nutum lífsins. Við vorum síðan farin úr húsinu um klukkan 0930. Komum við í Pisa enda vorum við Hrund sammála að það væri ekki hægt að vera rétt hjá Pisa og kíkja ekki á Skakka turninn. Virkilega skemmtilegt. Áfram var keyrt meðfram sjónum yfir alveg magnaðar brýr sem þveruðu hvern dalinn á fætur öðrum. Komum við í hádegismat í smábænum Recco áður en við brunuðum upp til Mílanó aftur og flugum heim.

 

Hér má sjá kort af ferðinni þessar 2 vikur. 

 

 

Hornstrandir - heillandi heimur

Það var haustið 2019 sem Gerða sendi mér póst þar sem STALA (Starfsmannafélag Landsvirkjunnar) hugðist fara á Hornstrandir í hinni árlegu ferð starfsmannafélagsins. Ég var sko meira en til og eiginlega frekar mikið peppaður enda hefur það verið draumur minn lengi að fara í ferð á Hornstrandir. Þegar fram á árið 2020 kom var ferðinni aflýst - út-af-doltnu! 

Á haustmánuðum 2020 var ákveðið að fara í lok júní 2021 sem og varð raunin. Í fyrstu var ákveðið að fara frá Norðurfirði og sigla í Látravík að Hornbjargsvita. Því var síðan breytt þannig að sigla ætti frá Ísafirði í Lónafjörð, ganga yfir Snóksheiði að Hornbjargsvita og heimferðin væri með allt á bakinu í Hornvík og yfir Hafnarskarð í Veiðileysufjörð. En í apríl var aftur breytt þannig að siglt yrði frá Norðurfirði í Smiðjuvík þar sem gengið yrði með dagpoka á bakinu að Hornbjargsvita. 

Við hjónin lögðum af stað um klukkan 13 á miðvikudag með tjaldvagninn góða í aftan í. Sóttist okkur leiðin vel þótt all hvasst væri á köflum. Þegar við áttum um 1 kílómetra eftir að skála FÍ í Norðurfirði heyrði ég smell eða högg og viti menn afturdekkið bílstjórameginn var hvellsprungið og eiginlega gjörónýtt. Við keyrum þessa örfáu metra sem við áttum eftir og skiptum um dekk, sem betur fer var varadekk í bílnum, svona líka fallega gult með merkingum að ekki mætti aka hraðar en 80 með það undir!

 

Dekkið góða - takið eftir Reykjahyrnunni og skýjafarinu

Ef sprungna dekkið var ekki nóg þá fengum við slíkar vindhviður að á köflum var varla stætt úti enda hafði skálavörðurinn, Reynir Traustason, það á orði að í Norðurfirði væru 18 vindáttir! Við gistum í tjaldvagninum um nóttina og vindhviðurnar voru slíkar að ég hélt að vagninn tæki á loft í þeim alhörðustu en eiginkonan svaf eins og ungabarn alla nóttina. En við vorum komin með einni nótt meira í tjaldvagninum heldur en sumarið 2020! Á tjaldsvæðinu voru líka vinnufélagar Gerðu Bryndís og Eggert sem og 2 drekkhlaðnir bílar af vistum sem við fréttum seinna að væru einmitt okkar enda þar á ferðinni skálverðir Hornbjargsvita næstu 10 daga. 

Um morgunninn drifum við okkur að pakka saman í ákaflega fallegu en hvössu veðri. Brottför hafði verið ákveðinn klukkan 10 og á slaginu 09.00 skellti Gerða í sig tveimur sjóveikistöflum fyrir siglinguna. Hún var vart búinn að kyngja þegar við fengum þær upplýsingar að búið væri að fresta brottför til klukkan 12 vegna veðurs. Við Gerða fórum í gönguferð í heinum sérlega fallega Norðurfirði áleiðis að Krossanesi. Að því loknu settumst síðan inn á kaffihús til að biða brottfarar. 

Við hittum smá saman hópinn sem taldi allt í allt 30 manns + Pál Ásgeir og konu hans Rósu sem voru fararstjórar í ferðinni. Allur farangur sem við höfðum skilið eftir á bryggjunni við bátinn var skyndilega horfinn ofan í lestar bátsins og okkur ekkert að vanbúnaði að sigla af stað. Fararstjórarnir höfðu ákveðið að bæði með tilliti til þess að ferð okkar seinkaði um 2 tíma sem og að hugsanlega myndi okkar sækjast ferðin heldur seint vegna sjólags að sleppa því að fara í land við Smiðjuvík og halda beint í Látravík að Hornbjargsvita. Þegar þangað var komið hófust ótrúlegir selflutningar fyrst á fólki og síðan á bæði farangri og vistum. Flytja þurfti allt úr vaggandi bátnum á tuðru í land. Þar röðuðu menn sér í línur og selfluttu dótið að kláfbraut sem dró allt góssið upp hamrana við vitann. 

Hér má sjá hluta af línunni góðu til að flytja töskur og vistir

Allt í allt tók þetta okkur um rúmlega 1 og hálfan tíma. Eftir stutt kaffi og pissustopp hélt hópurinn í stutta skoðunarferð upp á Axarfjall þar sem við fórum fyrst í afar skemmtilegan nafnaleik til að sem flestir myndu ná aðeins að kynnast hvor öðrum. Eftir nafnleikinn gengum við í niður Axarfjallið hinu megin og skoðuðum greni í hlíðum ofan Hrollaugsvíkur. Þegar við gengum síðan niður aftur að vitanum fylgdi refur okkur eftir á göngustígnum á sömu leið og við enda voru þeir með nokkra yrðlinga við rekaviðarstafla á lóðinni við vitann. Eftir kjarngóðan kvöldverð, Kjötsúpu með öllu tilheyrandi, fóru Páll og Rósa yfir dagskrá morgundagsins og fljótlega eftir það fórum við í koju. Kojan sú var ekki að verri endanum í sjálfri Moskvu. En öll herbergi í húsinu hétu eftir hinum ýmsu merkisstöðum í Sovétríkjunum sálugu. Meira að segja kalda geymslan fyrir varning átti sitt nafn sem var Síbería að sjálfsögðu.

 

Við vorum í Moskvu enn ekki hvað!

Horft yfir Hornbjargsvita af Axarfjalli

 

Hlýtt á "guðs" orð frá Páli og Rós á leið um Almenninga

Að vakna nokkuð snemma í Friðlandinu í jafn geggjuðu veðri og við nutum á með við gengum um friðlandið eru forréttindi. Þvílík kyrrð og fegurð. Allir vöknuðu snemma, borðuðu morgunmat og voru löngu tilbúnir áður en lagt var af stað  í göngu dagsins um Hornbjargið sjálft. Leiðin lá um Almenningaskarð, framhjá Eilífstindi og Skófnabergi og yfir og upp Kálfatinda, upp og niður Miðfell og útá Horn, niður að Hornbæjunum og yfir Almenningaskarð til baka. Þessi leið er nokkuð löngu eða rúmir 19 kílómetrar og skemmst frá því að segja þá var þetta hreinlega geggjuð upplifun svo vægt sé til orða tekið.

Frábært útsýni að Kálfatindum

Hornbjarg er þverhnípt sjávarbjarg og fuglabjarg sem rís úr sjó á norðvesturhorni Vestfjarða. Hæstu tindar þess eru Kálfatindur (534 m) og Jörundur (429 m), saman kallaðir Kálfatindar. Nyrsta nef Hornbjargs heitir Horn en það er nyrsti tangi Vestfjarða og miðja Hornstranda, en þar skiptast þær í Austur- og Vesturstrandir. Hornstrandir draga nafn sitt af Horni. Innst við sunnanvert Hornbjarg standa berggangarnir Fjalir. Hornbjarg var klifið 1953 af ungum manni úr Vestmannaeyjum.

Þegar komið var aftur upp í Almenningaskarð sagði Páll okkur að við mættum rúlla áfram sem við og gerðum og við Gerða næstum hlupum niður í vita og vorum langt langt á undan öðrum. Skelltum okkur í sturtu og fengum okkur kaldan áður en hópurinn skreið í endastöð. Þá tók á móti okkur forréttur: Kex, ostar og vínber. Í aðalrétt voru fiskibollur ala Hornbjargsviti og eftirrétturinn var hinn goðsagnakenndi Royal búðingur (3 gerðir) með þeyttum rjóma. 

Á kvöldvökunni fóru Páll og Rósa yfir dagskrá morgundagsins en þá héldum við í tæplega 19 kílómetra göngu yfir Kýrskarð og niður frekar brattan stíg niður í Hornvík hvar við óðum Hafnarósinn og að tjaldsvæðinu við Höfn. Ætlunin var að fara inn í Rekavík bak Höfn en vegna þokuslæðinga sem komu og fóru þar ákváðum við að fara heldur til baka yfir Hafnarósinn og ganga norðanmegin í Hornvík framhjá gömlu tjaldsvæði Útivistar, framhjá fossinum Drífanda, upp Innstadal (ofan Horns bæjanna) og sömu leið og í gær, yfir Almenningaskarð og niður að vita. Þessi leið mældist þegar heim var komið .. 

Við vitann beið okkar kaffi, kökur, ostar og fleira góðgæti. Kvöldmaturinn samanstóð af grilluðu lambalæri með öllu tilkeyrandi og niðursoðnum blönduðum ávöxtum með þeyttum rjóma í eftir rétt. Starfsmannafélagið bauð upp á rautt og hvítt ásamt bjór með matnum sem allir gerðu virkilega góð skil. 

Lokadaginn vöknuðum við við að þokan var skriðinn inn svo ekki sá í fjöllin í kringum Látravíkina (Axarfjall í suðri, Kýrfjall í vestri og Dögunarfell í norðri). Eftir morgunmat komum við öllum farangri niður í fjöru áður en við gengum stutta göngu og fórum niður í fjöru í hins svokölluðu Duggholu sem er ákaflega skemmtileg vík með snarbratta kletta allt í kring. Báturinn kom síðan rúmlega 12 til að sækja okkur. Mun hraðar gekk að ferja fólk og farangur núna í stillunni. Siglingin tók slétta 2 tíma og við komum í Norðurfjörð eftir stórkostlega ferð í Friðlandið að Hornströndum um klukkan 15. 

Eftir ákaflega stutta kveðjustund eða eiginlega enga þar sem allir gripu sína tösku og óðu hreinlega að bílunum (ég svo sem ekkert undanskilinn) og óku á brott. Við Gerða tókum okkur tíma enda með litla gula krypplinginn undir sem þýddi að við fórum ekki mikið hraðar en 70 kílómetra hraða sem var í lagi malarveginn áleiðis að Hólmavík en þegar á þjóðveginn var komið söfnuðust bílar saman í lestir og ég var lestarstjórinn. En allt fór vel á endanum.

Það hefur oft verið talað um að þau Páll Ásgeir og Rósa séu Fararstjórarnir fyrir Hornstrandir með stóru Effi! Ég get vottað fyrir það að um þau er engu logið. Þvílíkir meistarar. Í lokin orti Páll Ásgeir vísu sem hann skrifaði og kvaddi með í gestabókinni góðu í Hornbjargsvita:

Í bjarginu þétt sáum setinn bekk

Í sólskini við þeim brostum

Er hópur frá LV um Hornstrandir gekk

að horfa eftir virkjunarkostum

En þau fundu þar aðeins sinn innri kraft

þá orkulind aldrei mun þrjóta 

þau reistu sér hús byggt úr rekaraft

þar refir í garðinum gjóta

                                 PÁÁ

 

 

 Rebbafjölskylda bjó í rekaviðardrumbum við Vitann

 

Á toppi Kálfatinda - geggjað veður og útsýni!

 

Sjáiði tindinn - þar fór ég!

 

Lopapeysufólkið Gerða, Eggert og Bryndís

 

Hornstrandir eru ótrúlega grænar, gular og fjólublára! Gerða á leið á Miðfell.

 

Gróðurinn í Hornvík - Gerða, Systa og Bryndís.

 

Horft til Kálfatinda og Miðfells úr Hornvík

Á toppi Miðfells - horft yfir Hlöðuvík

 

Þegar við fórum var þokan skriðin inn en sólin reyndi sitt besta!

Leiðsögn á Fimmvörðuhálsi

Hirðmyndasmiðurinn Hrund með hópinn á sjálfu í upphafi ferðar

Það var á vormánuðum að Dagný systir Gerðu spurði hana hvort við Gerða værum ekki tilkippileg sem fararstjórar yfir Fimmvörðuháls með þær vinkonur Dagnýju og Dóru ásamt mökum. Við héldum það nú enda alltaf til í góða göngu. Í fyrstu var reiknað með að fara 25 júní en vegna veðurs var sú dagsetning slegin af og laugardagurinn 14. Ágúst valinn í staðinn. Það var heldur betur skynsamleg ákvörðun því veðrið var hreint dásamlegt sitt hvoru megin við Fimmvörðuhálsinn sjálfann.

Í vikunni fyrir ferðina bættust 3 við í hópinn, Hrund og Ingi ásamt Össuri vini Dagnýjar og Eyþórs þannig að allt í allt forum við 9 af stað frá Skógum klukkan 10:14 að staðartíma. Hrund og Ingi sóttu okkur Gerðu skömmu fyrir klukkan 8 að morgni og lagt var stað á Skóga með smá stoppi hjá Almari bakara á Selfossi. Það var frekar þungbúið í bænum við brottför og á Hellisheiðinni var svarta þoka. Það létti heldur til eftir því sem austar dró og loksins þegar við komum fyrir hornið við Drangshlíð forum við að sjá til sólar.

Við stukkum út úr bílnum í stuttbuxum og bol og tilbúin í slaginn. Mér fannst nú ferðafélagarnir hinir fullvel klæddir en það er nú bara eins og það er. Ég, titlaður fararstjóri, var búinn að teikna upp áætlunina sem miðaðist við brottför frá nokkrum stöðum á ákveðnum tíma og var það eingöngu gert til að vera viss um að ná rútunni frá Básum í Skóga en brottför hennar var 20.30.

Halldóra (Dóra) og Stefán

 

Hrund (hirðmyndasmiður) og Ingi

 

Dagný og Eyþór

 

Jón og Gerða

 

Dagný og Össur

 

Svo hófst gangan og sóttist bara vel. Ótrúlega gaman að þræða leiðina upp með Skógafossi og kíkja á fossana sem eru fjölmargir á leiðinni. Fyrst í stað var nánast logn en svo fór aðeins að gjóla og var það bara notalegt. Eftir því sem nær dró Baldvinsskála bætti aðeins í vindinn, svo mikið að ég þurfti að fara í skelina þegar komið var í skálann. Þar var vistin heldur döpur nokkuð mikið sandrok og frekar svalt. Eftir frekar stutt stop í Baldvinsskála héldur við áfram með vindinn í fangið og sandrokið eftir því enda var snjó að sjá alla leiðina. Hækkunin er all nokkur frá skálanum en eftir því sem við lækkuðum okkur aftur hitnaði mjög og endurm við svo sannarlega í algjörri bongóblíðu í Básum.

Þangað komum við all nokkuð á undan “áætlun” eða rétt um 2 tímum áður en rútan fór. Við settumst niður við búðina og keyptum okkur hvítt og rautt og skáluðum fyrir göngunni, lífinu og að ógleymdri ristillskoðun sem all nokkrir í hópnum voru annað hvort á leið í eða nýbúnir.

Það sem vakti athygli við þessa göngu yfir Fimmvörðuháls að þessu sinni var annars vegar gríðarlega mikill fjöldi á göngu, mjög margir hópar og hins vegar ákfalega lítill snjór sem aftur kallaði á töluvert sandrok. Við sáum mjög marga hópa vera á svipuðu róli og við enda fór það svo að við troðfylltum rútuna á Skóga og þurfti að bæta við einum 3 bílum aukalega til að ná að flytja alla. Einnig var stór rúta sem fór beint í bæinn klukkan 20. Þá var og fullt af fólki á tjaldsvæðinu á Básaum enda veðrið með allra besta móti þessa helgina.

Heildaryfirlit og tímasetningar á Fimmvörðuhálsi

 

Verzlingarnir við einn fossinn á uppleið

 

Lítið sem enginn snjór á leiðinni

 

Skemmtilegt skýjafar yfir gígnum Móða

 

Horf í áttina að gígnum Móða

 

Hópurinn við minnismerkið í Bröttufönn

 

Svilar og systur á Morinsheiði

 

Rautt og hvítt drukkið af stút í Básum

Ævintýraveröld Stórurðar

 

Ferðafélagarnir með blátt vatnið í baksýn

 

Stórurð er ein mesta náttúruperla Íslands og svo sannarlega vel þess virði að leggja á sig drjúga göngu til að skoða Stórurð og upplifa hrikaleik Dyrfjalla í návígi. Stórurð er mynduð úr risavöxnum móbergs- og þursabergsbjörgum sem fallið hafa ofan á skálarjökul sem legið hefur við Dyrfjöll og má enn sjá leifar af honum undir hömrum fjallanna. Í urðinni er einstök náttúra; sléttir grasbalar, hrikalegir grjótruðningar, steinblokkir, sumar tugir metra á hæð, blágrænar tjarnir og sérstakur gróður. Saman mynda þessi náttúrufyrirbrigði ævintýralega veröld sem lætur engan ósnortinn. 

Það er svolíið erfitt að lýsa upplifuninni. Umhverfið er stórfenglegt og um leið hrikalegt. Veðrið var heldur ekkert að skemma fyrir eins og sést á myndunum. Sól, heiðskýrt og a.m.k. 20 stiga hiti. Í svona veðri voru grænblá vötnin í Stórurð ótrúlega fögur. 

Með dyrnar í Dyrfjöllum í baksýn

Við gengum frá Njarðvík að Stórurð (frá bílastæði í miðju Vatnskarðinu) en einnig er hægt að fara ofan af Vatnsskarði, að vestan frá Héraði og einnig úr Borgarfirðinum sjálfum. Leiðin sem við völdum var ekki löng fyrir vant fólk eða 4,6 km hvor leið og ganga í Stórurðinni sjálfri að auki. Þannig að allt í allt var þetta 10,14 km sem við kláruðum með stoppum á 3 tímum og 8 mínútum (moving time 2:23). Hækkun var 531 metri en upphafði mældist í 160 metra hæð yfir sjávarmáli og hæsti punktur á leiðinni 589 metrar. Frábær undirbúningur fyrir Dyrfjallahlaupið daginn eftir.

Leiðin lá um móa og mela. Frekar aflíðandi en einni skarpri hækkun upp í skarðið þar sem sá yfir Stórurðina. Niður í dýrðina sjálfa var síðan aftur 60-80 metra lækkun á mjög stuttri vegalengd. 

Við upphaf ferðar

 

Dyrastafurinn í baksýn

 

Við dyrnar

 

Magnað að horfa yfir blágræn vötnin

 

Við leiðarlok

 

Dyrfjallahlaup 2021

 

Það var sunnudaginn 16 maí sem pósturinn kom: ”Hákon Sverrisson var að senda þér meðfylgjandi miða: 1 miði/miðar á Dyrfjallahlaup COROS 2021.07.10 11:00”. Búið var að skrá mig og reyndar okkur hlaupahjónin ásamt hlaupahjónunum Hákon og Rósu í Dyrfjallahlaupið 2021. Tilhlökkunin var mikið, Dyrfjöllin eru hreint magnaður staður. Eitthvað sem ég ólst upp við að móðir mína talaði um reglulega hvað Dyrfjöllin væru falleg séð frá Jökulsárhlíðinni.

Á toppi Brúnavíkurskarðs sáust Dyrfjöllin vel og þokan yfir firðinum niðri

 

Til að gæta allrar sanngirni þá var Dyrfjallahlaupið 2021 hvergi nálægt Dyrfjöllunum heldur um hið magnaða svæði Víkaslóðir á milli Borgarfjarðar Eystra og Loðmunarfjarðar. Á heimasíðu hreppsins segir svo:

10. júlí 2021 - HLAUPIÐ EFTIR NÝJUM LEIÐUM UM VÍKNASLÓÐIR

Ungmennafélag Borgarfjarðar varð 100 ára 2017 og hélt af því tilefni sitt fyrsta utanvegahlaup í nágrenni Dyrfjalla. Þrisvar hefur verið hlaupin mjög krefjandi leið umhverfis Dyrfjöll gegnum Stórurð og einu sinni hlaupið um Víknaslóðir. Hlaupið verður haldið í fimmta sinn nú í sumar og að þessu sinni verður boðið upp á tvær alveg nýjar hlaupaleiðir um einstaka náttúru Víknaslóða. Hlaupið er eftir gönguleiðum sem hafa notið mikilla vinsælda göngufólks síðastliðin ár. Víknaslóðir eru einstakt svæði. Ljós líparítfjöll og skriður, í bland við dökka og tignarlega basalttinda.

Þá segir einnig um hlaupið sjálft:

Vegalengd 23.4 km - Heildarhækkun: 1076m - Heildarlækkun: 1132m - Hæsti punktur: 445m.y.s - Lægsti punktur: 5m. y.sm.

Eftir hina mögnuðu ferð í Stórurð (sjá sér bloggsíðu um það) komum við aftur á tjaldsvæðið á Borgarfirði og hittum Þjóðverjana okkar með pallhýsið þar sem við stálumst í rafmagn. Hákon ræddi við þau hjónin, sem voru að hefja 7 vikna ferðalag um Ísland, og sagði allt frágengið gagnvart tjaldvörðunum með rafmagnið! Eftir matinn fór þokan að síga inn fjörðinn og hvarf Bakkagerðiskirkja næstum í þokunni en kirkjan er aðeins í nokkur hundruð metra fjarlægð frá tjaldinu okkar. Þegar við vöknuðum morgunninn eftir var ennþá þoka yfir tjaldsvæðinu og við fórum að spá – hlaupum við bara í þoku og kulda? Eftir að hafa tekið litlu rútuna inn að Þverá í innsveitum Borgarfjarðar þá má segja í stuttu máli að veðrið var hreint geggjað allan tímann eða alveg þangað til við hlupum niður af Brúnavíkurskarðinu niður í Borgarfjörðinn og ofan í þokuna.

Varla sést í kirkjuna góðu frá tjaldsvæðinu fyrir þoku

Við startið hjá brúnni

 

Hlaupið hófst klukkan 11:05 og margir hreinlega geystust af stað upp eftir veginum inn í Loðmundarfjörð. En fyrsti kílómetrinn a.m.k. var hlaupinn eftir veginum og hækkunin var nokkur. Ég furðaði mig á hversu margir voru ótrúlega vel klæddir m.v. hitann og sólina úti og auðvitað brattann. Ég fór ákaflega rólega af stað og var með öftustu mönnum lengi framan af enda sagðist Gerða alltaf hafa séð í ljósgræna bolinn skammt undan þangað til undir lokin. Af veginum beygðum við inn á gönguleið um Urðarhóla þar sem við fórum fetið á köflum. Áfram framhjá hinu fallega Urðarhólavatni og áfram að Víknaheiði (258m) og inn á grófan jeppaslóða sem liggur út í Breiðuvík að gönguskála. Leiðin eftir jappaslóðanum var að mestu leiti niður á við og því tiltölulega létt að hlaupa þótt maður þyrfti að passa sig á veginum vegna stórra steina sem þar voru. Ég var samferð stelpu á þrítugsaldri og skiptumst við á að vera með forystuna. Það sem mér þótti merkilegast að hlaupa svona með henni var hversu mikið hún másaði og blés a.m.k. á miðað við mig sem ekki kalla nú allt ömmu mína samt í þeim málum. Enda fór það svo að hún var greinilega að fara allt of hratt á miðað við hennar ástand og við fyrstu drykkjarstöð og fyrstu almennilegu brekkuna skildu leiðir og ég sá hana aldrei aftur!

Urðarhólsvatnið fallega

Horft niður í Breiðuvík

Rétt áður en fyrsta drykkjarstöðin kom óðum við yfir Stóruá í Breiðuvík þótt talað væri um göngubrú í leiðarlýsingunni. Þarna kom nokkuð mikil hækkun og ég týndi upp ala marga sem á undan mér voru. Frá Breiðuvík er hlaupið eftir gönguleið um gróið land og fallega líparítsmela ofan Kjólsvíkur að Syðra-varpi í 445m hæð. Að og frá Syðra-varpi er nokkuð bratt og erfitt að fóta sig á köflum í skriðunum og þurfti að fara ákaflega varlega. Þaðan er hlaupið ofan við Hvalvík og svo út Brúnavík niður að slysavarnaskýli. Vaða þarf Brúnavíkuránna stóð í lýsingunni en ég stiklaði nú bara þarna yfir enda áin ekki mikið vatnsfall en er hún þveruð alveg niður við sjó. Frá Brúnavík tekur við stíf brekka áleiðis að Brúnavíkurskarði (354m). Hlaupið er þennan hluta leiðarinnar eftir gamalli reiðgötu sem er góð og mikið gengin. Það var þarna sem ég áttaði mig á því að ég var í frábæru standi og hreinlega brunaði upp brekkuna og tók fram úr alveg slatti af mér mun yngri mönnum sem greinilega höfðu farið allt of geyst af stað. Ég var lengi vel samferða skólabróður mínum honum Thomasi og vini hans en þarna hreinlega stakk ég þá af og endaði 10 mínútum á undan þeim. Frá Brúnavíkurskarði liggur leiðin niður að sjó og þarna hreinlega flaug ég áfram og síðustu 400 metrana er hlaupið á malbiki að endamarki við Borgarfjarðarhöfn. Ekki stóðst það nú alveg enda var leiðin merkt niður og upp skurði á síðustu metrunum. Þeir voru það háir bakkarnir að Gerða ætlaði vart að hafa sig upp þegar þær Rósa komu að þeim.

Í markið kom ég á fullu spani ákaflega sáttur við mig og ég hefði alveg getað hlaupið lengra þegar þarna var komið. Garmin prógrammið að virka vel. Við endamarkið út við Hafnahólma tók við allof löng bið eftir fríum próteindrykk frá Unbroken fyrir endurheimt og svo ljúffengan, sérbruggaðan og áfengislausanbjór svokallaðan Dyrfjallabjór frá Múla. En ekkert vatn var í boði í markinu nema með Unbroken. Illu heilli þá kláraðist batteríið í úrinu rétt áður en ég náði toppinum á Brúnavíkurskarði og því náði ég ekki að mæla síðustu kílómetrana sem voru klárlega þeir lang hröðustu hjá mér í hlaupinu. 

Skömmu síðan mætti Hákon keyrandi með Heklu sem  hann hafði sagt að koma niður að höfn það væri bara rétt hjá! En við höfðum greinilega ekki kynnt okkur aðstæður þar sem Hafnarhólminn er nærri 5 kílómetra frá tjaldsvæðinu! Hákon sem var góðum 50 mínútum á undan mér húkkaði sér far inn á tjaldsvæði og náðí í bíl, drykki og dótturina og hitti okkur svo um það bil sem Gerða og Rósa komu samsíða í mark og fengu sömu tímaskráninguna. Hákon hljóp á 3:04:20, ég hljóp á 3:55:02 og þær Gerða og Rósa á 4:16:26.

 

Umhverfið og veðrið var sturlað

 

Horft í áttina að Syðra varpi

 

Í brekkunum ofan Kjólsvíkur

 

Þokan alltaf að gera sig líklega en náði samt aldrei að trufla

 

Leiðin lá alveg niður í fjöru áður en að Brúnavíkurskarði kom

 

Á leið niður Brúnavíkurskarðið

Við vorum frekar létt að hlaupi loknu!

Eftir að komið var aftur í þokuna á tjaldsvæðinu ákváðum við að bruna inn á Egilsstaði og fara í sund. Það tókst hjá okkur Gerðu en Hákon og Rósa urðu frá að hverfa vegna ósveigjanleika draumsins í Olajuwon treyjuni í sundlauginni. Við gistum aftur inn á Skipalæk í Fellabæ. Á sunnudeginum tókum við daginn snemma fórum á Seyðisfjörð og stoppuðum við sjónvörpin á Fjarðarheiði og sungum í húsunum mögnuðu sem kölluð eru Tvísöngur . Eftir hádegið sigldum við niður á Höfn í Hornafirði á leið okkar heim. Horfðum á úrslitaleik EM á krá og drukkum bjór. Morgunninn eftir tókum við Gerða daginn snemma enda 500 km heim og undirbúningur fyrir Veiðivötnin daginn eftir varð að hefjast sem fyrst.  Magnaðri ferð með virkilega skemmtilegum ferðafélögum var lokið.

Horft yfir Seyðisfjörð

 

Kirkjan mögnuð og Regnbogansstræti líka

 

Við sungum við Tvísöng

 

Hin magnaða altarismynd eftir Kjarval af Jesús við Álfaklett

 

Feðgar á ferð: Episode II – Leitin að vatninu helga

Við feðgarnir voru virkilega ánægðir með göngu okkar í fyrra svo við ákváðum að fara aftur núna. Ganga slatta, gista og ganga síðan annan slatta. Það var svo sem ekki langur aðdragandi frekar en í fyrra, meira spáð í veðrið heldur en annað og líka þá staðreynd að ferðin einskorðaðist við helgi núna þar sem Atli er að vinna alla virka daga.  Núna var ákveðið að fara af stað 7. ágúst og leiðin var hinn svokallaði Eyfirðingavegur.

Kort af leiðinni

 

Klárir í slaginn við Hofmannaflöt

Eyfirðingavegur liggur að fjallabaki milli Helludals í Biskupstungum að Þingvöllum. Sjálfsagt eru til aðrar skilgreiningar á endapunktum þessa vegar en hér er þetta látið gilda. Leiðin er kennd við eyfirðinga en norðlendingar sem komu suður Kjöl fóru gjarnan þennan veg á leið sinni til Suðurnesja. Þá hafa þeir rétt aðeins komið til byggða efst í Tungunum og farið þessa fjallabaksleið til Þingvalla. Leiðin er án vatnsfalla og til þess að gera lítið um mishæðir á leiðinni. Upp frá Helludal er þó nokkur brekka og eins upp Hellisskarðið milli Kálfstinda og Högnhöfða, hvorug torfær. Aðrar brekkur er varla hægt að nefna nema þá í Goðaskarði sem er vestarlega á þessari leið, milli Mjóafells innra og fremra. Hæsti hluti leiðarinnar liggur þó talsvert hátt, vel yfir 500 m. y. s. Milli Helludals og Hofmannaflatar ofan við Þingvelli eru rúmlega 40 km.

Goðaskarð og Hellisskarð eru skörð milli fjalla, hvort í sínum fjallshrygg. Hraun hefur runnið meðfram báðum fjallshryggjunum og náð að steypast niður um skörðin, Skjaldbreiðarhraun um Goðaskarð og Lambahraun um Hellisskarð.

Hér má lesa skemmtilega lýsingu á göngu eftir Eyfirðingaveg.

Við lestur ofangreindrar greinar sem og lýsingu á Ferðafélagsskálanum við Hlöðufell er alltaf verið að tala um vatnsleysi. En fyrr má nú aldeilis fyrr vera! Það má segja að ferð okkar feðga hafi í stórum dráttum verið leit að drykkjarvatn sem aldrei fannst fyrr en eftir gengna nærri 39 kílómetra Þrátt fyrir vitneskju um að vatn gæti verið af skornum skammti þá lögðum við feðgar af stað með nákvæmlega 1 lítra af vökva (4 stk x 250ml kókómjólk) ekki dropa af vatni og bjórinn gleymdist heima. Reyndar lumaði sá eldri á smá lögg af koníaki og lítilli flösku af Opal líkjör sem við heltum í okkur þegar degi hallaði. Upphaflega stóð til að fylla vatnsflöskurnar á Hofmannaflöt þegar lagt væri af stað, reiknaði nú bara með því að það væri vatn þar en allt kom fyrir ekki og við feðgar lögðum af stað vatnslausir í göngu um vatnslaust svæði – frábær byrjun.

Horft í átt að Goðaskarði

Sjálfa með Söðulhóla í baksýn!

En leiðin er mögnuð og fjallasýnin óviðjafnanleg. Veðrið var upp á sitt allra besta, ef eitthvað var, þá var frekar of  heitt heldur en hitt. Við lögðum af stað frá rétt við Hofmannaflöt klukkan 12:55 laugardaginn 7. ágúst undir Meyjarsæti skammt frá Uxahryggjarleið. Við strunsuðum yfir flötina, upp í Goðaskarð og þaðan yfir Skjaldbreiðarhraun. Eyfirðingavegur sveigir til norðurs þegar komið er úr Goðaskarði og liggur meðfram Mjóafelli nokkurn spöl áður en sveigt er út á hraunið og norður fyrir Söðulhóla og áfram norður með Tindaskaga. Þegar við nálguðumst Söðulhólana lentum við í hressilegri skúr sem betur fer stóð ákaflega stutt, en hörð var hún. Þetta var eiginlega eina vatnið sem við urðum varir við í náttúrunni á göngu okkar.Skjaldbreiður blasir við okkur næstu tímana og það er svolítið merkilegt að ganga framhjá þessu magnaða fjalli að það var alltaf eins og við værum á sama stað undir fjallinu enda fjallið ávalt á alla kanta.

Við enda Tindaskaga opnast ný sýn til austurs þar sem er Skriða, mikið fjall og er frábrugðið öðrum fjöllum í nágrenninu því það er flatt að ofan og allmikið um sig. Til suðurs sést inn Þjófahraun og Langadal.

Heimatilbúin varúð á vegi

 

Til norðurs er Skjaldbreiður og hnúkarnir Karl (sá nyrðri) og Kerling neðarlega í hlíðum hans. Klukkuskarð er skarðið milli Skjaldbreiðar og Tindaskaga. Á flatanum sunnan Kerlingar eru nokkrir skálar eða gangnamannakofar, rétt við veginn. Þangað vorum við feðgar komnir um klukkan 17. 

Rétt áður en við komum að húsunum sáum við þann fyrsta af alls 3 bílum á allri leiðinni. Við stoppuðum og kíktum á hluti og töppuðum vatni af 10 lítra brúsa á vatnsbrúsana okkar til öryggis. Við gætum þá alltént soðið vatn og fengið okkur sem við og gerðum.

Leiðin að Skriðunni liggur um nokkuð berangur en meðfram henni að norðan, þar sem leiðin liggur er vel gróið land. Hæðardrag gengur norður úr Skriðunni austarlega, Skriðuhnúkur. Vegurinn krækir norður fyrir það. Þar er hæsti hluti leiðarinnar, um 530 m. y. s. – við höfðum gengið a.m.k. 19 km þegar þarna var komið. Leiðin hafði verið upp í móti alla leið þó varla væri brekka á leiðinni. Hækkunin um 300 m. En illu heilli þá varð GPS tækið batteríslaust (frábært þegar maður lendir í því í miðri göngu – solid fararstjóri eða hitt þó heldur!).

Að Hlöðufelli voru tæplega 8 km sem við ákváðum að keyra á enda ekki til setunnar boðið vegna pallasmíða daginn eftir. Við gengum eftir mjúkum leirkenndum vegi mestan part og höfðum húsin á Hlöðuvöllum fyrir augunum mest alla leiðina eftir að við komum fyrir hornið á Skriðuhnúk. Þegar við áttum eftir um 500 metra eða svo segir Atli skyndilega: ”Hvaða hljóð var þetta?, var einhver að kalla?” ég heyrði svo sem ekkert en við stoppuðum og hlustuðum og aftur kom hljóð og Atli segir: ”Var ekki verið að kalla á hjálp?” en ég sagði nú bara að þetta hlyti að hafa verið fugl. En þegar við horfðum í áttina að húsunum sáum við fólk ganga þaðan í burtu.

Til að gera langa sögu stutta þá var þetta jú sannarlega fólk og já þau voru að kalla á hjálp. Þarna var á ferðinni fjölskylda frá Belgíu sem við seinna áttuðum okkur á að vera sjálfur  Piet Vandendriessche CEO yfir Deloitte endurskoðunarfyrirtækinu í Belgíu. Það hafði hvellsprungið á Land Cruiser fjölskyldunnar. Við aðstoðuðum þau og fengum vatn og belgískt nammi að launum!

Eftir það fengum við okkur núðlur og kaffi og tjölduðum stuttu síðar og lögðum okkur um klukkan 10 enda farið að skyggja. Nóttin var ljúf – þó við hefðum ekkert sofið sérstaklega vel – þá var lítill vindur og hlýtt. Upp úr klukkan 07 vaknaði ég og fór að huga að því að sjóða vatn í kaffið og borða morgunmat. Við vorum lagðir af stað klukkan 08.30 og viðtók 18,6 km ganga á rúmum 4 og hálfum tíma. Að mestu leyti niður á við þar sem við byrjum í tæpum 500 metrum og endum í 160 metrum skammt ofan kirkjunnar í Úthlíð í Biskupstungum.

Leiðin frá Hlöðuvöllum að Útihlíð lá fyrst um Rótarsand í gegnum Hellisskarð á milli Högnhöfða og Kálfstinda. Leiðin liggur fyrst eftir hrauni og sandi og síðan eftir bröttum vegarslóða niður Hellisskarðið og meðfram endilögum Högnhöfða að austan og sunnan. Merkilegt að sjá hvað vegarslóðin breikkar sífellt með því að annað hjólið er sett ”aðeins lengra” og úr verður margar metra breiður vegur. Rétt þegar við fórum að nálgast Brúarskörðin þá sáum við loksins fyrsta vatnið á allri okkar leið og fengum við okkur duglega enda veður með því betra sem það verður hér á Íslandi í uppsveitum sunnanland. Heiðskýrt, sól og ríflega 20 stiga hiti og logn og við vatnslausir!

Þegar þarna var komið styttist nú leiðin heldur og við hröðuðum ferð eftir veginum niður að Úthlíð. Frá bilastæðinu við Brúarskörð og niður að veginum hjá Úthlíð eru um 5 kílómetrar þannig að þetta var alveg klukkutímaferð. Þar hittum við Hlöðver svila sem sótti okkur alla leið til að halda áfram smíðum við pallinn góða í Köldukinn. Þar tóku Helga amma og Siggi (og reyndar Hreimur líka) á móti okkur með kostum og kynjum og buðu upp á bæði vöfflur með þeyttum rjóma og brauð með salati ásamt langþráðum bjór og ennþá meira af vatninu helga sem við feðgar hugsuðum um og leituðum að alla 45 kílómetrana á þessir mjög svo skemmtilegu leið um afar fáfarnar slóðir.

Kamarinn við áningarstaðinn við Kerlinguna hjá Skjaldbreiði

 

Komnir að sæluhúsi FÍ að Hlöðuvöllum

 

Fjallahringurinn til suðurs frá Hlöðuvöllum

 

Komnir í náttstað á Hlöðuvöllum. Skriða og Skriðutindar í baksýn

 

Lögðum undir okkur pallinn við skála FÍ á Hlöðuvöllum

 

Á Rótarsandi með Kálfstind í baksýn

 

Ljóð skrifað í sandinn? Nei bara afmæliskveðja til móður!

 

Á Rótarsandi var eins og steinunum væri raðað upp!

Komnir í gróðurinn suður undir Högnhöfða

 

Vegurinn breikkar og breikkar

 

Fyrsta vatnið eftir a.m.k. 39 kílómetra

 

 

Augnakonfekt í Auganu

Eftir að hafa orðið að hætta við Heklu göngu vegna þoku niður í miðjar hlíðar ákváðum við að skoða "nýjasta Instagram" fyrirbærið á landinu. Hið svokallaða Auga í Rauðufossum að Fjallabaki. Læknarnir og göngufélagarnir Tómas og Ólafur skrifuðu nýlega í Fréttablaðið um fyrirbærið (sjá hér link á greinina):

"Umhverfi Rauðauga er ekki síður magnað en augað sjálft. Úr því rennur lindá, Rauðufossakvísl, en rauðbrúnn botninn myndar skemmtilegar andstæður við ljósgrænan mosagróðurinn og svarta sandana í kring. Þetta er keðja fossa og fimm kílómetrum neðar er sá stærsti, sem heitir Rauðufossar og sést þegar ekið er inn í Landmannalaugar eftir Landmannaleið í gegnum Dómadal. Af henni liggur jeppavegur, Krakatindsleið, og eftir stutta keyrslu er við hana lítið bílastæði. Þar hefja flestir tæplega klukkustundar göngu að Rauðufossum, en síðan má halda áfram göngunni upp hlíðar vestan megin Rauðufossakvíslar alla leið að Rauðauga."

Við lögðum af stað úr Köldukinn ásamt Hákoni og Rósu og þeirra börnum. Að auki fylltum við Gerða bílinn okkar af börnum systra Gerðu. Lögðum af stað um klukkan 14 og keyrðum sem leið lá eftir Landvegi inn á Dómadalsleið og síðan keyrðum vio og keyrðum enda vissum við ekki alveg hversu langt þetta var. Veðrið versanðí með hverri mínútunni sem leið og okkur leyst ekki á blikuna. En skyndilega rofaði til og við sáum skiltið sem vísaði veginn, Krakatindsleið, og jújú það stóð heima að við vorum á réttum stað þegar við sáum helling af bílum á pínulitllu bílastæði við upphaf göngunnar. Keyrslan tók góðan hálftíma en er samt sem áður ekki nema um 25 kílómetrar en vegurinn er krappur og þröngur á köflum, svo þröngur að á einum stað þurftum við að bakka 100 metra til að hleypa einum framhjá.

Ganga sjálf var létt og löðurmannlega a.m.k. fyrir okkur fjallageiturnar. Tæplega 5 kílómetra ganga var að Auganum með um 230 metra hækkun á leiðinni. Allt í allt var þessi ganga 9,7 km sem við gengum á 2:34 (á hreyfingu 1:58). Virkilega skemmtileg ganga um algjörlega magnað svæði. Það hafði svo sem mátt vera meiri fjallasýn en það kemur bara næst. Það var ótrúlega gaman að vera þarna í kyrrðinni og sjá þokuna læðast um fjallstoppana. Dyjamosi, sá ljósgræni viðkvæmi gróður, var allsráðandi á svæðinu og ótrúlega sterkar andstæður á milli rautt, grænt, svart. 

Stígarnir á leiðinni vorum mjög fínir, Umhverfisstofunun greinilega að gera góða hluti, og stikur alla leið að Auganu. Allir voru sælir og sáttir þegar upp í bíl var komið og heimleiðin tók miklu mun skemmri tíma og vorum við komin upp í Köldukinn rétt fyrir klukkan 19 á sunnudagskvöldi.

Hluti hópsins við fyrsta stoppið - Rauðufossar í baksýn

 

Augað sjálft - uppsprettan fagra

 

H20 fjöllan með Augað í baksýn

 

Gerða, Jón og börnin; Tómas Bjarki, Sigurður Helgi, Þórey María og Helga Sigríður

 

Rándýr sjálfa af öllum hópnum!

 

Hópurinn minnir á uppröðuð augnhár við augað!

 

Vaðið í fossunum ísköldu skammt neðan við Augað!

BLÓMIN TROÐA MARVAÐANN Í KIRKJUGARÐINUM – VEIÐIVÖTN 2021

Eftir nokkuð skamman undirbúningstíma (eða frá klukkan 15 á mánudegi) var haldið í Veiðivötn rétt fyrir klukkan 10 þriðjudaginn 13. Júlí 2021.  10-15 mínútum of seint samkvæmt Móður sem sat eins og þrumuský fyrstu kílómetrana út úr bænum. Töfin kom ekki til af góðu en var algerlega nauðsynleg – það þurfti að laga kaffi til að taka með í ferðina. Það var kaffilaust í Brasilíu-borg eins og segir í kvæðinu. Kaffið komið í bílinn og dunkurinn í skúffunni tómur, ekki búið að opna Nettó og því biðum við eftir að móðir fór með Tómas fyrst í kó-vid test vegna Evrópuleiks á fimmtudag og keyrði síðan kappann í vinnuna auk þess að koma við í bakaríinu. 

“Þið hefðuð nú alveg getað farið til Arnar og fengið lánað kaffi,” sagði móðir en allt leystist þetta enda bara allt í lagi að vera síðust svona einu sinni! En það var eins gott að við hlóðum bílinn um morgunninn áður en móðir lagði af stað! Að þessu sinni vorum við bara þrjú frá H20 sem fóru í Vötnin. Dr. Helga komst ekki frá vegna anna í einni, ef ekki tveimur af sínum þremur vinnum þetta sumarið. Örverpið #55 komst ekki að þessu sinni vegna anna við knattspyrnuiðkun.

En eftir þetta hökt í startinu en samt með fullan kaffibrúsa lá leiðin á Selfoss þar sem bætt var nokkrum lítrum á bílinn og áfram brunað enda enginn ástæða til að stoppa lengur á Selfossi enda Gallery Ozone lokað!

Rétt rúmlega 11 hittum við ferðafélagana Ömmu og Afa  auk Ella í Skarði hvar lögð voru blóm á leiði foreldra bæði Helgu ömmu og Ella. Það var greinilega búið að vera töluverður þurrkur í Landssveitinni og ekki veitti af því að vökva afskornu blómin vel. “Er ég búinn að vökva nóg,” spurði Helga amma Ella! “Já, ég held að blómin troði marvarðann í vatninu, “ sagði Elli blátt áfram – hnyttinn að vanda.  Eftir að fara farið á klósettið í safnaðarheimilinu héldum við að næsta stoppistað, Fossabrekkur, við Ytri–Rangá, skammt ofan við af­rétt­ar­girð­ing­una. Fossabrekkur eru gróð­ur­sæl vin í vikurauðn­inni.

Þarna bættist fjórði bíllinn hópinn Eyþór svili í félagsskap þeirra Helgu Sigríðar og Þórey Maríu. Eftir frekar stutt stopp við Fossabrekkur héldum við beint inní Vötnin góðu og vorum komin rétt fyrir um klukkan 13 til Veiðivarðanna góðu í Varðbergi. Bryndísar, Rúnars og Birgittu auk Hlyns Snæs, Kristins og Jakobs Snæs. Sjá hér skemmtilegt viðtal við Bryndísi m.a. um upphaf veiðivörslu þeirra hjóna fyrir 35 árum. Einnig birti hinn rómaði þáttur Sumarlandinn umfjöllun um Veiðvötnin sem sjá má hér.

Þegar komið var í Bjalla var klukkan bara rétt um 13:30 og ættmóðirin skellti í sig fyrsta bjórnum enda löngu komið hádegi. H20 fjölskyldan ruslaði dótinu inn, klæddi sig og græjaði stangir. Við eiginlega skyldum hina eftir í reyk enda vorum við farin af stað vel fyrir klukkan 14 (athugið formlegur veiðitími okkar hefst klukkan 15). Að sjálfsögðu var haldið suður.

Klukkan 14:12 var færið hjá Atla komið út í Ónýtavatn og klukkan 14:14 var fyrsti fiskurinn kominn á land! Það var á í fyrsta kasti hjá okkur öllum og risi ferðarinnar koma á land hjá Föður stuttu síðar. Klukkan 14:35 var Elías komin með fisk í fyrsta kasti og strax fengu bæði Móðir og Atli sinn annan fisk. Eftir þetta hægðist á. Veðrið var með mestu ágætum: Skýjað, gjóla og 11-12 gráðu hiti. Eftir þetta skot hægði á og við brenndum áfram suður. Arnarpollur 1535 (ekkert), Ónefndavatn 16:04 (ekkert), Breiðavatn 16:30 (ekkert). 

Klassísk mynd úr Veiðivötnum - 2 að veiða og einn með letingja!

Í Litla Skálavatni urðum við loksins aftur vör þar sem Atli raðaði þeim á land. Upp úr klukkan 1830 var brunað heim í Bjalla til að fá okkur að borða. Sama og áður nema með smá tvisti. Hangikjöt, uppstúf og kartöflusalat og hamborgarhryggur að auki. Ella leist ekkert á að breyta til en bætti síðan við að hann væri nú ekkert mikið fyrir hangikjöt! Meistari Elías engum líkur. Eftir matinn var brunað norður. Fyrst í Stóra Fossvatn (19:42) þar sem Atli náði einum og síðan í Litlasjó klukkan 20:40 (ekkert). Þá var haldið í Grænavatn klukkan 21:35 og til 23:55! Þar náði Atli þremur og jón einum. Þreytt og sæl héldum við heim í skála þar sem bara afi var sofnaður. Helga amma sagði það allt í lagi að við töluðum saman – afi tók bara heyrnartækið úr sambandi og þá sefur hann bara!

Nokkrir góðir urriðar

Fyrir allar aldir morgunninn eftir eða um klukkan 06:45 var ræs og við mætt á Langavatns eyrina klukkan 07:16. Það þurfti að þessu sinni ekki að bíða eftir okkur Atla heldur móður sjálfri! En Þarna náðum við í nokkrar bleikur alveg fínar. 4 stykki sem vógu 5,7 pund. 2 tímum síðar héldum við áfram suður á bóginn. 09:30 Skálvatn (ekkert), Ónýtavatn 11-13 (ekkert) en Snjóaldan skilaði sínu. 13 fiskar á land 10,5 pund. Þeir hefðu mátt vera stærri svo við héldum áfram og nældum okkur í 2 fínar bleikjur í Breiðavatni. Eftir þetta hélt ég heim með Eyþóri í pulsurnar á meðan móðir og Atli kræktu í 2 stykki í straumnum í Snjóöldunni.

Eftir matinn keyrðum við alla leið í Stóra Hraunsvatn. Hefðum nú betur getað sparað þann akstur því við höfðum hvorki erindi né erfiði þar 1925-1950  (ekkert). En það vakti athygli okkar hvað lítið vatn var í vötnunum almennt en sérstaklega Hraunsvötnin. Þá var haldið áfram Litli sjór (ekkert), Grænavatn (ekkert) enda þar í miklu roki og rigningu. Stóra skálavatn (ekkert). Það var ekki fyrr en í Litla skálavatni sem við duttum á torfu frá klukkan 22:30 til 23:40 og komu alls 12 fiskar á land sem vógu 11,1 pund (sá stærsti 1,6pund) en merkilegt var að þeir tóku alveg upp við bakkann góða – svo við í raun rétt köstuðum á og urðum nánast vör í hverju kasti. Síðan var siglt heim enda allir frekar þreyttir og veðraðir eftir daginn. Þá brá svo við að bæði Elli og Siggi voru sofnaðir og aðrir komnir í koju en Atli og ættmóðirin drifu sig á aðgerðarborðið.

Hann var tæpur þessi hjá móður - öngull í maga!

Þriðji dagurinn rann upp og við vorum mætt á bakkann í Litla skálavatni klukkan 07:10. Aftur duttum við í veislu og að þessu sinni náðum við 6stykkjum sem vógu 5pund. Klukkan 0830 héldum við í Breiðavatn þar sem engar heimtur voru og síðan í Ónefndavatn þar sem Gerða og Atli kræktu í væna fiska. Gerða landið 3punda virkilega flottum fiski. Rétt fyrir 11 brunuðum við til að taka saman enda átti Atli að vera mættur í vinnu klukkan 15 og því ekki seinna vænna að taka saman. Við Atli ákváðum að létta ömmu lífið og gera sjálfir að morgunfiskunum. “Hvar eru Jón og Atli?” spurði amma. Þeir eru að gera að sagði Gerða og stuttu síðar koma sú gamla stormandi niður á aðgerðarborðið og tók við stjórninni.

Samantekin tók stuttan tíma, veiðiskýrslan eins og að drekka vatn enda skráningar með afbrigðum góðar. Við vorum lögð af stað í bæinn rétt rúmlega 12 og komum um um klukkan 14:25. Eitt merkilegt sáum við á leiðinni – rétt eftir seinni kvíslina sáum við lítinn ref skottast yfir veginn. Gaman að því.

Takk fyrir okkur – sjáumst að ári.

 

Hér má sjá samantektina skv Föður - allir á blaði!

Og til skemmtunar hvernig var síðan veiðin á meðan Köldukinnargengið var á svæðinu?

Samkvæmt heimasíðunni kom vikan svona út:

Ágæt veiði var í 4. veiðivikunni, 2459 fiskar komu á land. Þetta er svipuð veiði í 4. viku og undanfarin ár. Í síðustu viku veiddust fleiri urriðar (1341) en bleikjur (1118). Flestir urriðar veiddust í Litlasjó, 560 en mesta bleikjuveiðin var í Snjóölduvatni (564).
Stærsti fiskur sumarsins er 13,6 pd urriði úr Ónýtavatni.

Það er ekki úr vegi að skoða hvernig svæðið lítur út og til einföldunar þá liggur svæðið norður/suður og er um 5km breitt og 20 km langt. H20 liðið stundar suðurvötnin mest en höfum þó verið að færa okkur norðar í bæði Grænavatn á Síldarplanið við Stóra Fossvatn og í Litlasjó.

 

 

Eldstöðin í Geldingadal öðru sinni

Eftir fyrri ferð okkar Gerðu strax á þriðja degi gossins í Geldingadal ákváðum við Gerða að við þyrftum að fara aftur og sjá gosið í ljósaskiptunum og myrkrinu. Skemmst frá því að segja þá skelltum við okkur í þá ferð á Skírdag eftir að hafa áður gengið 24 kílómetra úr Reykjanesvita að Þorbirni með örlitlu stoppi við að sækja annan bílinn að Reykjanesvita og vöflukaffi hjá mömmu Rósu.

Á leiðar okkar yfir hrunbreiður Eldvarpa beggja megin var ferðin skipulögð. Krakkarnir Helga Katrín, Tómas Bjarki, Óskar (í annað sinn), Sverrir (í þriðja sinn) auk Steinars (í annað sinn) og Maríu kærustu hans mættu í vöfflukaffið og haldið var af stað 17:45 rétt fyrir lokun á veginum inn að Nátthagakrika. Okkur var lóðsað á efsta bílastæðið næst gönguleiðinni. Þurftum reyndar að keyra nærri því niður að Ísólfsskála og aftur uppeftir eftir malarvegi en það var vel þess virði þegar við sáum fólkið á bakaleiðinni um kvöldið, gangandi eftir þjóðveginum niður að stæði 3 sem var við Ísólfsskála. Skipulagið á svæðinu var feykilega gott og það má segja að við vorum með þeim allra síðustu til að koma inn á bílastæðin þar sem veginum er lokað um klukkan 18 í Grindavík.

Við lögum af stað frá bílnum nánast á slaginu klukkan sex. Dóluðum okkur meðfram Borgarfjallinu og upp brekkurnar og upp á Fagradalsfjall. Það var magnað að sjá þegar útsýnið ofan af fagradalsfjalli opnaðist hvað allt var breytt frá því að við vorum þarna á ferð rúmlega 10 dögum áður. Í stað þess að sjá í gosið sjálft sáum við núna bara keilulagaðan tind með reyk á bakvið sig og dalurinn sem við áður höfðum gengið eftir var algjörlega orðinn fullur af hrauni.

 

 Hraunbreiðurnar fylla orðið allan dalinn!

Við göngum rólega eftir sólarganginum vinstramegin við eldstöðina og alla leið fyrir á hæðirnar austan við eldstöðina. Við komumst reyndar ekki lengra þar sem björgunarsveitir með gasmæla stöðvuðu alla vegna hættu á gaseitrun ef lengra væri farið. Þarna sátum við lengi og biðum eftir því að rökkrið skriði inn. Minnti um tíma á útihátíð nema það vantaði einhvern með gítar!

Fjölskyldumynd með dýrðina í baksýn

 

En sjónarspilið var algjörlega magnað eftir því sem dimmara varð. Ég hefði ekki viljað missa af þessari sjón. Þegar klukkan var að verða níu um kvöldið fórum við að ganga til baka og þegar við vorum kominn til baka yfir erfiðasta hjallann meðfram dalnum má segja að það hafi veirð orðið svartamyrkur. En allt gekk vel og við vorum kominn í bílinn 22:35 og heim um klukkan 23.30 með smá viðkomu í búð.

Heildarvegalengd var tæpir 12 kílómetrar sem er svolítið annað en þeir rúmu 18 sem það tók okkur að ganga síðast en þá þurftum við að ganga alla leið frá móður Rósu í einu af úthverfum Grindavíkur.

 

 

Reykjanesviti að Þorbirni (Þorbjarnarfelli)

Ég hef lengið gengið með það í maganum að feta í fótspor Steingríms Joð Sigfússonar og ganga yfir Ísland í nokkrum áföngum. Loksins náði ég að plata einhvern með mér í það minnsta fyrsta legginn af svona ca 32 leggjum og 24 kílómetra af alls 786 eða um 3% leiðarinnar! Fórnarlömbin, ef fórnarlömb skyldi kalla þar sem þau komu fullkomlega sjálfviljug í ferðina, voru Gerða og göngufélagarnir Rósa og Hákon. Við ákváðum að ganga eftir stikaðri leið sem heitir Reykjavegurinn. Reykjavegurinn liggur frá Reykjanestá á Þingvelli. Fyrsti dagurinn er að mestu gegnum sand og hraun. Leiðin er stikuð en á köflum svolítið ruglingsleg þá sérstaklega í upphafi.

 

Upphafsmyndin fína. Nú var enginn bílstjóri þannig að sjálfa var málið

Skírdagur byrjaði ekkert sérstaklega. Alskýjað og smávegis úrkoma en þegar á leið morgunninn kom þetta fína gönguveður. Við hittumst á bílaplaninu við Þorbjörn. Skildum annan bílinn þar eftir og ókum að Reykjanesvita með smá stoppum við bæði Brimketil og Gunnuhver. Eftir smá akstur fram og tilbaka á bílaplönunum við Reykjanesvita og niðurstaðan varð það neðra nálægt styttunni af Geirfuglinum við Valahnúk. Veðrið lék við okkur allan tíma. Hiti var um 4 stig, við höfðum vindinn í bakið nær alla leið, engin úrkoma en engin sól heldur. Fullkomið gönguveður.

Eins og áður sagði ákváðum við að fylgja Reykjaveginum svokallaða. Árið 1995 var ákveðið að stika gönguleið um Reykjanes og reisa skála við hana. Gönguleiðin hlaut nafnið Reykjavegur. Leiðin var stikuð sumarið 1996 og ætlunin var að fá afnot af skálum sem nú þegar eru við leiðina, t.d. í Bláfjöllum og á Hengilssvæðinu. Á vefsíðu áhugafólks um Reykjanesskagann, ferlir.is má lesa nánar um Reykjaveginn. 

Magnaðar bergmyndanir í Stampahrauni

Frá Valahnúk er ströndinni fylgt norður á Önglabrjótsnef og áfram norður Stampahraun og yfir gossprunguna sem Stamparnir eru á og hraunið tekur nafn sitt af. Frá Kistubergi er ströndinni fylgt norður í Stóru-Sandvík. Frá tjörninni í Stóru-Sandvík ákváðum við að taka smá krók upp að Brúnni milli heimsálfa og gengum nokkur hundruð metra eftir malbikinu. Þar komst Gerða loks til Ameríku á þessu ári!

Á brúnni milli heimsálfa - Ameríkumegin!

Skemmtileg hjörtu á gangstígnum frá bílastæðinu upp að brúnni.

Áfram héldum við beint yfir hraunið þangað til við römbuðum á Prestastíg (Hafnarleið) sem er gömul leið á milli Húsatófta í Grindavík og Kalmannstjarnar. Þessi leið er greinileg og vel vörðuð. Henni er fylgt sunnan Sandfellshæðar með jaðri Eldvarpahrauns á kafla en síðan inn í hraunið hjá Rauðhól. Prestastígurinn liggur þaðan til suðurs niður að Húsatóftum en Reykjavegurinn beygir hins vegar norður með Eldvarpasprungunni að austan, að borholu Hitaveitu Suðurnesja sem þar er. 

Nánast eins og ganga á steyptum stíg!

Frá Eldvörpum liggur leiðin austur yfir Sundvörðuhraun. Fljótlega er farið yfir Árnastíg, sem er vörðuð leið á milli Húsatófta í Grindavík og Njarðvíkurfitja. Þegar komið er nokkuð austur í hraunið er farið inn á Skipstíg, sem liggur í átt til Grindavíkur, undir Lágafell suðvestan við Þorbjarnarfell og áfram meðfram fjallinu norðanmegin og að bílnum við skógræktina austan megin fjallsins.

Gjár sem gliðnuðu í nýlegum jarðskjálftum vestan við Þorbjörn

Það var magnað að ganga norðan gönguslóðann norðan megin við Þorbjarnarfell því mikið grjóthrun hafði orðið í fjallinu við jarðskjálftana fyrr á árinu. Á nokkrum stöðum þurftum við hreinlega að krækja fyrir björg til að halda leið okkar áfram.

Magnað sjónarspil meðfram allir norðurhlíðinni

Þegar loksins var komið í bílinn eftir 24 kílómetra og 5,5 tíma göngu ákváðum við að skipta liði. Stelpurnar voru keyrðar heim til móður Rósu til að baka vöfflur á meðan við Hákon brunuðum vestur í Reykjanesvita til að sækja hin bílinn sem þar beið einn og yfirgefinn á bílastæðinu. Við Hákon komu í hús rúmlega 20 mínútur yfir fimm og rétt náðum að skófla í okkur vöfflu og kaffibolla áður en haldið var í göngu á Eldstöðvarnar með krökkunum. Við urðum að vera komin á bílastæðin áður en lokað var klukkan 18. Þá sögu má sjá í næstu færslu.

Það er ótrúlegt til þess að hugsa að við mættum ekki nokkrum einasta manni á þessari rúmlega 5 tíma göngu okkur og komum við þá á 3 velþekkta ferðamannastaði á Reykjanesi. Gosið seiðir þá fáu ferðamenn sem hingað eiga leið mun frekar en hverir og löngu dauðar eldstöðvar.